6 december 2009

Louis Couperus – De komedianten (Rotterdam: Nijgh & Van Ditmar, 1917

Deze roman van oude klassieker Louis Couperus heb ik helaas niet gelezen. De bespreking is geleend. Lavinius Gabinius, de dominus van de groep komedianten, die op één na allen zijn slaven zijn, komt naar Rome om zijn groep op te laten treden met de Scenische Spelen in het theater van Pompeius. Cecilius en Cecilianus, de zestienjarige tweeling die van jongs af aan in de groep zit, zijn de voornaamste spelers van de dominus. Zij spelen de belangrijke vrouwenrollen.
De volgende dag gaat de tweeling eropuit en als zij uitgejouwd worden door het volk, worden zij geholpen door Martialis en Plinius. Zij nemen de jongens mee naar het landgoed van Plinius, om te dansen en spelen voor de gasten van Plinius, bekende Latijnse dichters en schrijvers.
De dag daarop treedt de groep voor het eerst op in het theater van Pompeius. Zij spelen Bacchides van de Latijnse schrijver Plautus. In het publiek zit ook Crispina, hun moeder. Ze is trots op haar zoons, ook al weten ze niet dat zij hun moeder is.
Als de Scenische Spelen voorbij zijn huurt Crispina de tweeling voor een tijdje van de dominus. Cecilius en Cecilianus zijn er al achter dat zij hun moeder is, maar vertellen haar niet dat ze het weten, ze vinden het wel goed zo. Na een paar dagen neemt de broer van Crispina, Crispinus, tot grote woede van zijn zus Cecilius mee naar keizer Domitianus om bij hem in de gunst te komen. De keizer laat Cecilius niet meer gaan, en laat hem elke avond voor hem dansen.
Het boek speelt zich af in 96 na Chr. Duidelijk komt in het verhaal naar voren wat zich in die tijd afspeelde. De halfwaanzinnige Domitianus was keizer van het Romeinse rijk. Domitianus werd keizer op 30-jarige leeftijd in 81 na Chr., na de dood van zijn jongere broer Titus. Hij was arrogant.
In het boek komen veel bekende Latijnse schrijvers en dichters voor. Niet alleen Martialis en Plinius, maar ook anderen.

Louis Couperus leefde van 1863 tot 1923. Hij reisde veel. In 1894 reisde hij voor het eerst naar Rome en hij zou er nog vaak terugkomen. Het moderne Rome vond hij niet zo boeiend, maar hij was geïntrigeerd door het antieke Rome. Hij bezocht alle ruines en vond de charmes ervan overweldigend. De bouwvallen van de Thermen van Caracalla in Rome inspireerden hem tot de antieke roman ‘De berg van licht’. Wat ook een openbaring voor hem was, waren de vele ruime musea waar hij uren kon rondlopen.
Geïnspireerd door het oude Rome schreef hij ook nog ‘Dionyzos’, ‘God en goden’ en het nooit afgemaakte ‘Endymion’. Over Italië zelf schreef hij ‘blanke steden onder een blauwe lucht.’

Anthony Burgess - A dead man in Deptford (London: Hutchinson, 1983)

Meteen opzij gelegd, helaas. Het taalgebruik, zestiende eeuws aandoend, was niet om door te komen, in ieder geval niet voor mensen die weinig geduld hebben, waar uw ondergetekende ook onder valt.
Christopher Marlowe was een dichter en toneelschrjver in de tijd van William Shakespeare die onder verdachte omstandigheden bij een barruzie vermoord werd.
Marlowe werd geboren in Canterbury als de zoon van een schoenmaker. Hij studeerde met een beurs in Cambridge en woonde vanaf ongeveer 1586 in Londen. Na Cambridge trok hij naar Londen waar hij zich bij The Lord Admiral's Company onder leiding van de beroemde acteur Edward Alleyn vervoegde en toneelstukken begon te schrijven. Hij kende haast onmiddellijk succes.
Hij was één van de eerste schrijvers die ´blanke verzen´ schreef. Een blank vers is een dichtvorm waarin geen rijm (met name eindrijm) voorkomt. Het metrum (ritme) is wel belangrijk. Van oorsprong wordt de rijmloze, vijfvoetige jambe zo genoemd.
Ook schreef hij jambische pentameters. Een pentameter is een versregel die bestaat uit vijf versvoeten, bijvoorbeeld een vijfvoetige dactylus of jambe.
Shakespeare was één van zijn navolgers. `The merchant of Venice´ van Shakespeare was geinspireerd door Marlowe´s ´The jew of Malta´

Karen Harper - Mistress Shakespeare (New York: Putnam, 2009)

Nog een Shakespeare boek, maar dit keer over de liefdes in zijn leven. William Shakespeare was in 1582 getrouwd met Anne Hathaway, maar in hetzelfde register als waarin Anne H. werd vermeld werd ook het huwelijk van Anne Whateley met Shakespeare vermeld. In dit boek doet Anne Whateley haar verhaal over hoe ze Shakespeare leerde kennen als kind, hoe ze toen al zijn vriendinnetje was en hoe ze later met hem getrouwd is. Ze moet door zijn huwelijk met Anne H. verdragen dat haar huwelijk geheim gehouden moet worden.
Op zich is het natuurlijk heel interessant en bijna een boeketreeksonderwerp: wat als Anne Whateley inderdaad de liefde van zijn leven was? De dame uit zijn sonnetten, zijn inspiratie en zijn muze? Heel jammer, daar kwam ik niet eens aan toe.
Ik lees de laatste tijd blijkbaar alleen maar boeken waarin de hoofdpersonen vervelende niet-inspirerende mensen zijn.

Een uitgebreide bespreking van iemand die wel gecharmeerd was van dit boek is te vinden in het blog van Firefly.

Robert Nye - The late mr. Shakespeare (London: Chatto & Windus, 1998)

Helaas weer zo'n boek dat me niet kan bekoren. Dat worden er drie achter elkaar en heel typisch, twee daarvan hebben een Shakespeare-onderwerp.
Dit boek gaat over een 17e-eeuwse acteur, Robert Reynolds, ook wel bekend als "Pickleherring," die Shakespeare heeft ontmoet toen hij 13 was en de auteur in de 30.
Shakespeare is al jaren dood en Pickleherring, nu in de 80, meent dat de tijd is gekomen om de wereld te vertellen wat hij weet over Shakespeare.
Helaas verveelde Pickleherring me al op het moment dat hij Shakespeare ontmoette, anders was het me wel gelukt dit op zich interessante boek te lezen, maar nu heb ik het na twee hoofdstukken laten zitten.
Het wordt wel geroemd als een boek dat zeer interessant kan zijn voor Shakespeare liefhebbers.

16 november 2009

Nicola Upson - An expert in murder (London: Faber and Faber, 2008)

Josephine Tey is één van de pseudoniems gebruikt door Elisabeth Mackintosh, een Schotse schrijfster die het meest bekend werd door haar mysteries, met als hoofdpersoon Inspecteur Alan Grant.
Onder het pseudoniem Gordon Daviot schreef ze het toneelstuk 'Richard of Bordeaux', een toneelstuk dat zeer populair was, veertien maanden in het theater speelde, en van de hoofdrolspeler/regisseur John Gielgud een bekende ster maakte.
'An Expert in Murder' is de eerste van een serie romans waarin Josephine Tey de hoofdpersoon is. 'Richard of Bordeaux' speelt ook een hoofdrol.

Het is maart 1934 en Josephine Tey reist per trein naar Londen vanuit Schotland om de laatste week van haar stuk te zien. In de trein ontmoet ze Elspeth, een jonge bewonderaarster. Het meisje wordt vermoord in de trein.
Inspecteur Archie Penrose is ervan overtuigd dat de moord te maken heeft met het stuk.
Een tweede moord bevestigt alleen maar zijn vermoedens. Het tweede slachtoffer heeft een verleden op de slagvelden van de Eerste Wereldoorlog. Penrose was soldaat in die oorlog, evenals Tey's geliefde. Maar ook de onbekende vader van Elspeth was in die oorlog.
Die oorlog met al zijn verschrikkingen is de verbindende factor in deze zeer spannende en zeer Engelse detective.
Josephine Tey's boeken waren altijd al geliefd bij mij. Dat zij een hoofdrol speelt in deze detective maakt het heel leuk.
Het is de eerste detective van Nicola Upson en dat is zeker een schrijfster om in de gaten te houden. Ze geeft in dit boek een goed beeld van het theater van het Interbellum. Homoseksuele relaties zijn duidelijk aangegeven en zijn relaties waar de personages geen moeite mee hebben en dat in een Engeland waar Oscar Wilde voor zijn homoseksualiteit nog geen 40 jaar eerder was veroordeeld.
Er waren elementen aan dit boek die het vooral lastig maakten om het te lezen, bijvoorbeeld alle zijsporen in het verhaal. Veel personages waarover van alles werd verteld waardoor ze wel of niet zouden kunnen dienen als dader. De tweede moord zag ik van mijlen ver aan komen. Maar de oplossing zelf weer niet en die was knap in het verhaal ingebouwd.
Veel leesplezier voor alle detective-liefhebbers.

27 september 2009

Boris Starling - Storm (Amsterdam: *Mpact, 2001)

Storm is het tweede deel uit een serie thrillers, geschreven door Boris Starling, een Britse schrijver. 'Messiah' was het eerste deel waar inspecteur Kate Beauchamp een rol speelde. In deze roman is ze verhuisd naar Aberdeen met haar zoontje Leo. Hier is ze lid geworden van een amateurtoneelvereniging die een reis maakt naar Noorwegen om daar een serie voorstellingen te doen. Op de terugweg lijdt de veerboot Amphitrite waarop het gezelschap reist, schipbreuk. Kate overleeft de ramp samen met diverse leden van de groep.
Terug in Aberdeen gaat ze meteen weer aan het werk en krijgt de leiding van een moordonderzoek, een jonge vrouw is op gruwelijke wijze vermoord. Twee dagen later wordt een volgende vrouw op dezelfde wijze vermoord. Op hun lichamen is een levende adder vastgebonden. De moordenaar wordt door de politie Blackadder genoemd.
Haar vader Frank met wie ze al jaren geen contact had, is de leider van het onderzoek naar de ramp van de Amphitrite.

Voor iedereen die het boek wil lezen, en dat beveel ik absoluut aan bij deze spannende thriller, laat ik het bij deze korte bespreking.
De toneelconnectie is flinterdun met Kate's lidmaatschap van een toneelvereniging die maar even wordt genoemd, maar het feit dat een amateurtoneelvereniging een rol speelt in een thriller is te leuk om te laten lopen.

Ed McBain - Het doek valt (The last dance) (Weert: Van Buuren, 2000)

Ed McBain is het pseudoniem van Evan Hunter, een Amerikaanse schrijver die onder beide namen een indrukwekkend oeuvre heeft opgebouwd. Onder de naam Ed McBain heeft hij de 87th precinct serie geschreven, waarvan het eerste boek in 1956 verscheen. De politieseries Hill Street Blues en NYPD Blue werden aan zijn plots ontleend. Het pseudoniem Ed McBain gebruikte hij hoofdzakelijk voor misdaadromans. De 87th precinct boeken spelen zich af in Isola, een stad die heel veel lijkt op Manhattan. De hoofdpersonen, onder andere detectives Steve Carella en Meyer Meyer zijn sinds dat eerste boek niet merkbaar in leeftijd veranderd.

Ik heb heel veel boeken van McBain gelezen, het zijn politieromans op een typische manier geschreven. Deze was een onbekende voor me.
Andrew Hale, een 68 jarige gepensioneerde verpleger wordt door zijn dochter dood aangetroffen in zijn appartement. Steve Carella en Meyer Meyer vermoeden dat de man opgehangen is aangetroffen en door zijn dochter op zijn bed is gelegd. De zaak lijkt niet opgelost te worden, tot Carella door een bericht in de krant de dochter in verband kan brengen met de rechten op een toneelstuk dat tot een musical zal worden bewerkt. Hetgeen haar een financieel motief voor moord oplevert. Als het stuk een succes wordt kan daar haar honderdduizenden dollars opleveren.
Toeval is altijd belangrijk in een misdaadroman. Een nieuwe moord op een oude vrouw en een toneelstuk dat in haar bezittingen wordt gevonden, brengt deze moord in verband met dochterlief, aangezien de oude vrouw de oorspronkelijke schrijfster al eerder aanklaagde voor plagiaat.

24 september 2009

A.C. Crispin with Deborah Marshall - Serpent's gift (Starbridge; book 4) (New York: Ace Books, 1992)

Naast de serieuze literatuur die compleet over actrices gaat en door actrices geschreven wordt, hebben we ook nog luchtige tussendoortjes. Dit is er één van. Een SF-romannetje over een school die in de ruimte is gevestigd, en waar scholieren van allerlei werelden naar toe gaan, om opgeleid te worden tot diplomaat. De centrale figuren in deze roman zijn Serge LaRoche, wiens carrière als musicus teloor is gegaan door het verlies van zijn handen, Heather Farley, een elfjarige tiener die als gave telepathie heeft, en Hing Oun, een van oorsprong Cambodiaanse jonge vrouw. Hing heeft als hobby toneel, ze speelt en is assistent regisseur. Het stuk dat zijdelings ter sprake komt is 'They don't make pennies anymore' van Eunice Goldberg. Stuk en schrijver zijn volledig verzonnen, ik heb het nog gegoogled.

14 september 2009

Halina Reijn - Prinsesje Nooitgenoeg (Amsterdam: Prometheus, 2005)

Een absoluut niet autobiografische roman van actrice Halina Reijn, een actrice die onder andere bekend is geworden van stukken als 'Drie zusters' en 'Temmen van de feeks'. En laat 'Drie zusters' nou net gerepeteerd worden in dit boek.
Hoofdpersoon Anna Verbrugge is actrice en niet gelukkig. Anna wil iets nuttigs doen, iets belangrijks, ergens voor staan, van iets overtuigd zijn, een doel hebben. Ze wil arts zonder grens worden, of ontwikkelingswerker, of vredesbrenger, of terrorist. Ze wil zich verzetten tegen een wereld waarin mensen Jessica Simpson en Nicole Kidman als helden hebben en waarin ‘idealen op de mesthoop liggen’. Ze wil veel, maar doet weinig. Het is een neuzelende muts om het maar heel eerlijk te zeggen.
Smaken verschillen, dat zal altijd zo blijven, een recensent van de Volkskrant vindt Halina Reijn's boek 'haar versie van 'De Avonden', over de leegte die een jonge volwassene aan kan vliegen bij het besef dat alle menselijke strevingen in banaliteiten verzanden.'
Mij interesseerde het gewoonweg niet genoeg. Het geneuzel van de vrienden onderling, hun besef dat ze toch eigenlijk wel geweldig zijn.
Het boek opent met de jaarlijkse bijeenkomst waarin Anna verhaalt hoe ze met zijn vieren het laatste jaar van de toneelschool haalden.
Het boek gaat wellicht ook verfilmd worden, met als regisseur Halina zelf. Maar dat bericht zingt al een tijdje rond.

22 augustus 2009

Caliban's wraak - Tad Williams (Amsterdam: Luitingh-Sijthoff, 1995)

Tad Williams is vooral bekend als schrijver van lijvige, veeldelige fantasy-verhalen. 'Caliban's hour' is een op zichzelf staande roman, dat het verhaal vertelt van Caliban, één van de figuren uit 'The Tempest' van William Shakespeare. Hij wil wraak nemen op prinses Miranda die hem destijds verlaten heeft.
'The tempest' in het kort: de rechtmatige hertog van Milaan, Prospero, wordt samen met zijn dan driejarige dochter Miranda verbannen. Zij komen op een eiland terecht waar Caliban en Ariel de enige bewoners zijn. Ariel is een geest. Caliban is hier terechtgekomen door zijn moeder Sycorax, een Algerijnse heks. Prospero zorgt ervoor dat zijn broer Antonio schipbreuk lijdt door een storm (tempest) op te wekken. Antonio wordt vergezeld door zijn vriend, koning Alonso van Napels, diens broer en zoon (Sebastian en Ferdinand). Ferdinand is uiteindelijk degene die met Miranda gaat trouwen. Het hele gezelschap verlaat het eiland en laat Caliban achter.

Caliban slaagt erin het eiland te verlaten en Miranda op te zoeken. Hij doet haar zijn verhaal over hoe het voor hem was voordat haar vader en zij op het eiland terecht kwamen. Dit beslaat bijna het hele boek.
'The tempest' werd oorspronkelijk beschreven als een komedie, later als een romance. Caliban's wraak is uiteindelijk ook een romance. Miranda's dochter Giulietta gaat met hem mee, terug naar het eiland. Zij heeft zijn verhaal gehoord, verscholen in de kamer van haar moeder. Ze vindt hem geen monster, maar een mens. Ze gaat met hem mee, niet om het leven van haar moeder te redden, maar omdat ze dat zelf wil.

A thousand acres - Jane Smiley (London: Flamingo, 1992)

Dit boek bracht me in eerste instantie in grote verwarring omdat ik de toneelconnectie totaal niet kon vinden, tot ik erachter kwam dat het verhaal is gebaseerd op William Shakespeare's 'King Lear', gesitueerd op een boerderij in Zebulon County, Iowa.
Larry Cook wil met pensioen gaan en zijn boerderij nalaten aan zijn dochters Ginny, Rose en Caroline. Ginny en Rose zijn verrast door de plannen van hun vader, Caroline, de jongste dochter is er helemaal niet zo zeker van. Haar vader onterft haar onmiddellijk. Ginny, de oudste dochter, ongewild moederloos, vertelt het verhaal.

De connectie met Lear is duidelijk. Larry is Lear, Ginny is Goneril, Rose is Regan, Caroline is Cordelia. Ook de thema's uit Lear zijn aanwezig, generatieconflicten, hierarchie, gekte. Alleen de op macht beluste dochters zijn hier veranderd in slachtoffers van een incestueuze verkrachtende vader.

Het boek heeft de Pulitzer Prize for Fiction en de 'National Book Critics' Circle Award' gewonnen en is in 1997 verfilmd met in de hoofdrollen Jason Robards (Larry), Michelle Pfeiffer (Rose) Jessica Lange (Ginny) en Jennifer Jason Leigh (Caroline).

De figurant - Jonathan Ames (Amsterdam: Prometheus, 1998)

'De figurant' is een vertaling van 'The extra man'.
'Henry is a dedicated eccentric, unsuccessful playwright, gentleman freeloader and ageless senior citizen whose vocation is escorting elderly rich women as an 'extra man.' (Publishers Weekly recensie)
Wat dat betreft is de titel wel juist vertaald als 'De figurant.

Het is het verhaal van een jonge Joodse onderwijzer, Louis Ives die wordt ontslagen vanwege een affaire met een bh. Hij is een 'crossdresser'. Hij vertrekt naar New York, op zoek naar zijn seksuele identiteit.
In New York trekt hij in bij Henry Harrison, een voormalig acteur en een mislukte, maar briljante toneelschrijver. Henry kan behoorlijk excentriek zijn. Hij blijft in vorm door te dansen op Cole Portermuziek en wast zijn kleding in de douche. Henry wijst Louis de weg in New York.
De toneelconnectie is marginaal: Henry is toneelschrijver, het boek gaat voornamelijk over de zoektocht van Louis naar zijn seksuele identiteit. Hij is niet helemaal hetero, maar ook geen homo, hij voelt zich aangetrokken door transseksualiteit.

Het boek is verfilmd met in de hoofdrollen Kevin Kline, Paul Dano, John C. Reilly en Katie Holmes, maar komt pas in 2010 uit.

18 augustus 2009

De Haagse canon: de toneelcompetitie

In het vorige nummer van 'Haghespel' kon u de aanzet voor de Haagse canon lezen. In dit nummer de toneelcompetitie.
Tegenwoordig hebben we de HvA toneelcompetitie, maar deze heeft heel wat voorgangers gekend, niet alleen als competitie, maar ook belangenvereniging voor het Haagse amateurtoneel.

In 1946 werd de eerste toneelcompetitie georganiseerd en wel door de Haagse Amateur Toneel Organisatie (HATO) die in datzelfde jaar was opgericht.
De Combinatie Haagse Amateur Toneelverenigingen (CHAT) werd in 1948 opgericht en was een afscheiding van de HATO. Wedstrijdbeoordelingen zouden hieraan ten grondslag hebben gelegen.
De Federatie Haags Amateurtoneel (FHAT) werd in 1967 opgericht als overkoepelende organisatie voor het amateurtoneel in Den Haag.
Landelijk had je de Nederlandse Amateur Toneel Unie (NATU) die in 1940 werd opgericht en de Bond van Rooms Katholieke Toneelverenigingen, het Werkverband Katholieke Amateurs (WKA) die in 1946 werd opgericht. Deze twee verenigingen fuseerden in 1967 en werden het Nederlands Centrum voor Amateurtoneel (NCA), in datzelfde jaar ontstond de Haagse afdeling HCA.
Daarom waren er twee competities, namelijk van de CHAT, maar ook van de HCA. De verenigingen deden vaak aan beide competities mee. De juryleden zaten soms in beide jury’s. De competities werden per kalenderjaar gehouden.

In 1993 was er al sprake van samenvoeging van CHAT en HCA, zo bleek uit de toespraak van toenmalig HCA voorzitter Koos Borsboom. De bestuursleden kwamen niet op elkaars feestelijke prijsuitreiking. De CHAT competitie telde twee klasses.

Schak en FHAT werden samengevoegd tot Centrum voor Amateurkunst met ingang van 1 januari 1995.
CHAT en HCA gingen in 1995 samen tot de belangenvereniging Haghespel. In de ‘Haghespel’ van juni 1995 werd een toelichting gegeven op de prijzen van de toneelcompetitie die door het CvA en Haghespel zal worden georganiseerd.
Kennen we ze nog? De 1e prijs Jan Bernard trofee, de 2e prijs het Zilveren Masker, de 3e prijs de Han Driessen trofee. De hoofdrol dames en heren kregen zilveren schalen, de bijrol dames en heren kregen de Tourniaire bekers. De eerste regieprijs was een sculptuur, de 2e regieprijs: Piet Borsboom beker.
De 1e decorprijs was de Ton de Booy trofee, voor een bijzondere prestatie werd de Piet Cornet beker uitgereikt. Prijzen die allemaal waren genoemd naar Hagenaars die bekend zijn uit het amateurtoneel, veelal beschikbaar gesteld door verenigingen of personen.

De CvA-Haghespel toneelcompetitie 2000-2001 was de eerste competitie die een seizoen besloeg in plaats van een kalenderjaar en heeft anderhalf jaar geduurd.
De toneelcompetitie 2002-2003 was de eerste onder de bezielende leiding van Karen-Else Sluizer. Zij zorgde ervoor dat de winnaars een masterclass krijgen aangeboden. De eerste werd door actrice Wil van Kralingen verzorgd. Latere masterclasses waren van Peter Tuinman, Stephan de Walle, Aus Greidanus, Geert de Jong en Peter de Baan.
Het aantal deelnemende verenigingen werd groter. Deze competitie 19, het seizoen erop 23.
In 2005 werd Stichting Culturalis opgericht als opvolger van het Centrum voor Amateurkunst. De toneelcompetitie 2006-2007 zal volledig door HvA worden georganiseerd, Culturalis zal een subsidie verstrekken.
De toneelcompetitie 2006-2007 was het laatste seizoen onder leiding van Karen-Else, die het stokje doorgaf aan Guus Vervaart.
Peter Luiten, voorzitter van HvA, kondigde aan dat het Zilveren Masker (2e verenigingsprijs) voortaan de ‘Karen-Else Sluizer prijs’ zal worden genoemd.

Dit artikel zal in nr. 7 (2009) van Haghespel verschijnen.
Zie ook Haghespel.

10 augustus 2009

Kleuter-, kinder- en jeugdboeken en theater - de eerste lange lijst van dit soort

Een aparte kinderboekenlijst. Uit de andere lijst gehaald omdat die toch al idioot lang is en ik de kinderboeken niet echt wil bespreken. Ook hier weer boeken waarin theater, acteurs, actrices, soms films een rol spelen.

Adele Griffin – Split just right (Econo-Clad Books, 2001)
Allan and Janet Ahlberg – The Cinderella show (Viking Juvenile, 1987)
Avi - Romeo and Juliet--Together (And Alive!) at Last (HarperCollins, 1988)
Bies van Ede - Julia's droom (Tilburg: Zwijsen, 2007)
Carl R. Green – House of fear (Crestwood House, 1987)
Darren Shan - Slagtenstein (Vert. van Slawter) (Baarn : De Fontein, 2006)
Eduardo Delgado; Helena Rosa – Five friends put on a play (Crescent, 1988)
Elizabeth Starr Hill – Curtain going up! (Viking Juvenile, 1995)
Felicia Bond – The Halloween play (HarperCollins, 1999)
Gary Blackwood - Shakespeare's Scribe, Shakespeare's spy, The Shakespeare Stealer (Dutton Juvenile, 1998)
Geoffrey Trease - Cue for Treason
Gertrude Chandler Warner - The Mystery on Stage (Boxcar Children Mysteries #43) (Whitman, 1994)
Gillian Cross – The dark behind the curtain (Oxford University Press, 2001)
Gregory Rogers - The boy, the bear, the baron, the bard
Jean Ure – Hi there, Supermouse (Morrow, 1988)
Jerome Lawrence - Golden Circle: A Tale of the Stage and the Screen and Music of Yesterday and Now and Tomorrow and Maybe the Day After Tomorrow : A Novel (Sun & Moon Press, 1993)
Jocelyn Stevenson - Bo Saves the Show: Starring Jim Henson's Muppets (Random House, 1982)
John Louis and Patricia Beatty – Master Rosalind (Morrow, 1974)
Kathryn Kenny – Trixie Belden and the mystery of the velvet gown (Golden Press, 1980)
Laurie Lawlor – Biggest pest on Eighth Avenue (Holiday House, 1997)
Lou Steenbergen - Koen: de jongen die niet zo nodig moest (Amsterdam: Manteau, 1984)
Lydia Rood - Kus (Rotterdam: Lemniscaat, cop. 2005)
Marc Brown – Arthur’s Thanksgiving (Little, Brown Young Readers, 1994)
Marcia Leonard – Krissy and the big snow (Grosset and Dunlap, 1996)
Marilyn Singer - The Case of the Sabotaged School Play (HarperTrophy, 1987)
Mary Hoffman – Amazing Grace
Mary Pope Osborne - Stage Fright on a Summer Night
Mem Fox – Wombat divine (Voyager Books, 1999)
Meredith Sue Willis – Marco’s monster (Montemayor, 2001)
Meriol Trevor – The rose and crown: Letzenstein Chronicles, book 4 (Bethlehem Books, 1999)
Michael Ende – Ophelia’s shadow theatre (Overlook Juvenile, 1988)
Michael Williams – Crocodile burning (Puffin, 1994)
Nancy Garden – Good moon rising (iUniverse, 2005)
Noel Streatfeild - Ballet Shoes, Theater shoes (1945)
Odo Hirsch - Antonio S. en het verborgen theater (Amsterdam: Ploegsma, 1998) (Vert. van: Antonio S. and the mystery of Theodore Guzman)
Paulette Bourgeois – Franklin’s school play (Kids Can Press, 1996)
Sheila Front – Never say Macbeth (Doubleday, 1990)
Stan and Jan Berenstain – The Berenstain bears get stagefright (Random House, 1986)
Stephanie Calmenson – No stage fright for me! (Goldencraft, 1988)
Uriel Ofek - Alles begon met Jossi (Vert. van: Alles begann mit Jossi) (Den Haag: Van Goor, 1977)
Wendy Stroobant – Orfeo (Leuven: Davidsfonds, 2006)

8 augustus 2009

Personen, personages, door Laurens Spoor (Amsterdam: Van Gennep, 1996)


Vier personen spelen de hoofdrol in deze roman van acteur/regisseur/auteur Laurens Spoor. De kleedster Noor verlangt nog altijd naar haar Just, een schilderijendief. De acteur Alexander verlangt naar zijn Sébastien, die terug is bij zijn ouders in Quebec. De actrice Mirjam wordt in de steek gelaten door Bob, die meldt dat hij een ander heeft. En de souffleur Roel zet zijn vriendin Linda aan de kant. Ze zijn zich allen, gewild of ongewild, aan het onthechten van een geliefde.

Je leest de avonturen van deze vier en dat is ironisch bedoeld, want er gebeurt bar weinig in deze roman. Je volgt het viertal in hun eigen kamertjes en ziet wat ze de anderen niet laten zien. Je staat met ze op, je gaat met ze naar bed, je weet of hun lakens van katoen zijn of van zijde, of ze komkommer lusten en wat ze lezen. Het is allemaal van een gigantische alledaagsheid. Precies op het moment dat je denkt: nu is het genoeg, gaat er een knopje om waardoor je door blijft lezen.

In een vijftal episoden, 'Landen', 'Steden', 'Gebouw', 'Zaal' en 'Kamer', van wereldwijd tot onbehaaglijk smal, een trechter als het ware, dezelfde compositie als het stuk dat ze gaan spelen, wordt het verhaal verteld. Ze komen bijeen in de Koninklijke Schouwburg van Den Haag, waar ze een stuk gaan repeteren over een ontmoeting die de oude Queen Victoria in 1895 had met het toen vijftienjarige prinsesje Wilhelmina. Het drama heet Deelgenoten. Het verhaal speelt zich af op vier dagen in augustus 1995. Niet voor niets eindigt het op 31 augustus, de verjaardag van koningin Wilhelmina. In elke scène worden de personen duidelijker en vermengen zich ongemerkt met hun personages.

In de laatste scène van het boek, wordt aan de laatste scène van het stuk gewerkt. Ieders mise-en-scène kan niet strakker - en juist dan, met een prachtig gevoel voor ironie, laat Spoor op theatrale wijze de troep ontsporen. De wereld is op dit moment heel smal. Dit is het moment van inzicht.
Misschien juist door de herkenbare alledaagsheid van het bestaan van deze mensen een fascinerend boek.

3 augustus 2009

Vuur stelen - Willem van Zadelhoff (Amsterdam: Meulenhoff, 2008)

De hoofdpersoon, Bob Moreno, ooit een veelbelovende toneelvernieuwer, keert in 2007 na vijftien jaar afwezigheid in Amsterdam terug om daar te ontdekken dat er niets terecht is gekomen van de maatschappelijke en artistieke idealen die hij en zijn tijdgenoten koesterden.
Vijftien jaar terug wilde hij samen met zijn vriend Hugo Maris, nu een bekende TV ster, het toneelstuk 'Prometheus geboeid' spelen. Hugo zou de hoofdrol spelen. Hij liet Bob in de steek, hij koos voor zekerheid, een rol in een tv serie en zijn vrouw die in verwachting was van een tweeling.

Bob Moreno en Hugo Maris waren jongens die de wereld wilden veroveren via het toneel. Ze volgden, net als Van Zadelhoff zelf, de toneelschool in Arnhem waar de generatie van 1968 in zijn meest karikaturale Nijmeegse vorm het voor het zeggen had. Het was Marx, vormingstoneel en arbeidersklasse wat de klok sloeg, dit alles overgoten met de moeilijk te doorgronden, tot dogma verheven theateropvattingen van Brecht (recensie Elsbeth Etty, NRC, 11 december 2008)
Daar krijgen we dus van alles over te horen, ook over het leven van de moeder van Bob, eens een bekende concertpianiste, over Maria, over Jacques, over Björn.
Thematiek en sfeer zijn dan ook de sterkste kanten van de roman. Narratief is het flinterdun. Een man wil een toneelstuk schrijven en faalt vanwege zijn onvermogen zich aan te passen (recensie Bob Hopman, Recensieweb, 26 november 2008).
Maar het resultaat is een verwarrende roman, aan elkaar geplakt van stukjes. Bij de recensie van Elsbeth Etty zag ik het licht, dat waren eenakters.
De enige reden dat ik het uitlas was dat ik wilde weten waarom Bob dan vijftien jaar weg was geweest, duidelijk weggestopt in een psychiatrische inrichting, daar kwam ik wel achter.
De enige voldoening met dit boek: het is een nieuwe die ik nog niet op de lijst had, voor de rest is het wat mij betreft een uitermate verwarrend boek dat wel lekker weg las, maar voor mij onbegrijpelijk was.
Wat ook onbegrijpelijk was, was dat alle recensenten er lovend over waren. Maar ja, recensenten zijn ook maar mensen en doen misschien wel of ze dit boek van haver tot gort begrijpen.

2 augustus 2009

Oogst van de Deventer Boekenmarkt

Hoorde zojuist op de radio dat er 80 tot 90.000 bezoekers op de Deventer boekenmarkt zijn geweest. De 35.000 bezoekers die nog extra verwacht waren, zijn thuisgebleven vanwege de prachtige aanhoudende regenbuien. Het stroomde af en toe van de regen en ik had natuurlijk geen plu meegenomen.
Mijn oogst is leuk, wat SF en fantasy en verder veel toneel:
Edward Albee: In wankel evenwicht
Twee delen uit de Studioreeks: Obaldiade 1, 2, 3, 4 van René de Obaldia, en Telemachus Clay van Lewis John Carlino, een toneelschrijver waar ik werkelijk nog nooit van gehoord heb.
Thornton Wilder, een bundel van Our town, The skin of our teeth, The matchmaker
Euripides, Ifigeneia in Taurië
Bernard Shaw, Three plays for puritans (The devil's disciple, Cesar and Cleopatra, Captain Brassbound's conversion)

Wat theorieboeken:
The theory of the modern stage: an introduction to modern theatre and drama / ed. by Eric Bentley (Penguin Books, 1984)
A.L. Broer: Het toneel door de eeuwen (Den Haag: Servire, ??)
Kwetterende dwergen en andere toneelmakers: reacties op de nieuwste theatertrends / samengest. door Rob Erenstein, Jaak van Schoor en Eva Cossee (Westbroek: Harlekijn, 1986)
Toch aardig wat gekocht. Leuke dag. Ik had Willow (goeie vriendin) vanochtend aan de telefoon en die heeft me geprest om te gaan, ik was bijna niet gegaan vanwege het rotweer.

26 juli 2009

Het scherm gaat op - Cas van Dijk (Amsterdam: Van Holkema & Warendorf, [1939])

Een prachtige vondst op een zonnige zondagmiddag op de boekenmarkt op het Voorhout in Den Haag. Een jeugdroman over een toneelclub van een HBS die blijft hangen in pret maken. Om te voorkomen dat ze voor gek staan op een schoolavond halen ze hun klasgenoot Rein Brouwer erbij als regisseur. Rein is de zoon van een beeldhouwer, wiens moeder vroeg is overleden. Hij heeft niet veel vrienden. Hij blijkt een gouden greep, zorgt voor een nieuw stuk, zorgt ervoor dat iedereen zijn rol serieus opvat en het stuk voor de schoolavond is een succes.
Daarna gaan ze door met hun club en verzorgen ze met een vereniging een liefdadigheidsavond voor een noodlijdend gezin. De humor komt ook nog om de hoek kijken bij de geïmproviseerde Sinterklaasviering, waarbij drie Sinterklazen met bijbehorende Zwarte Pieten langs komen.
Het boek is opvoedend, want de 16-jarige scholieren zijn altijd verstandig. Hedendaagse puberproblemen zijn ver te zoeken. De romance komt ook om de hoek kijken, want Rein vindt Pauli, één van de meisjes, wel heel erg leuk, maar tot meer dan vriendelijke woordenwisselingen komt het toch niet. Het is erg leuk om te lezen, ook met het ouderwetse taalgebruik.

Een rol voor het leven - Catherine Cookson (Amsterdam: De Boekerij, 2003)

De roman is er eentje uit het oeuvre van Catherine Cookson, zij is decennia lang de meest uitgeleende auteur in Britse bibliotheken geweest. Ze heeft ongeveer 100 titels geschreven. Diverse van haar boeken zijn verfilmd. Deze roman is een vertaling van ´Riley´ en dat is meteen ook de naam van de hoofdpersoon van deze roman. Peter Riley is 16 jaar oud als hij een preek krijgt van zijn leraar Fred Beardsley. Door die preek gaat hij richting toneelwereld en wordt acteur. In het theater ontmoet hij Nyrene Forbes-Mason, een actrice die 18 jaar ouder is dan hij. Riley, zoals hij dan wordt genoemd, wordt verliefd op haar en ze gaan met elkaar naar bed. Zonder dat hij het weet raakt ze in verwachting van hem en krijgt een zoon. Later trouwen ze met elkaar, maar nooit vergeten ze het leeftijdsverschil. Zeker voor Nyrene is dat iets wat ze altijd zal onthouden.
Riley heeft een moeder die dat kenmerk niet verdient, het is een heks van een vrouw die zijn vader onderdrukt en hem haat. Zij blijft een grote invloed tot haar dood, die zelfmoord lijkt, maar later blijkt dat ze is vermoord door haar man.
De roman speelt in de toneelwereld. Nyrene is actrice, Riley is acteur, maar het blijft wel achtergrond voor deze roman die in feite het verhaal van de romance tussen Nyrene en Riley is.

13 juni 2009

Bleke hemel - Edzard Mik (Amsterdam: Contact, 2007)

'Bleke hemel' is alweer de zesde roman van Edzard Mik (1960), de schrijver van 'De bouwmeester' (1995), 'Yak' (1996) of 'De wachters' (2004). 'Bleke hemel' is een tragedie gestoken in een actueel jasje. Om dit te benadrukken koos Mik als hoofdpersoon een gevierd acteur. Bertrand Barend schittert als Oedipus in de gelijknamige tragedie van Sophocles, maar is buiten het toneel ten prooi aan grote verwarring. Niet alleen twijfelt hij aan zijn artistieke prestaties, hij lijdt ook onder het gemis van zijn vriendin Anna, die voor een half jaar naar Afrika is vertrokken.
Bertrand schrijft haar een lange brief die de hele roman zal beslaan. Zijn brief aan Anna is een bekentenis en tegelijkertijd een verzoek tot begrip voor wat hem in haar afwezigheid is overkomen: ‘Lees mijn brief zoals je wilt, maar oordeel niet gelijk.’ Hij legt haar en daarmee zichzelf en ook de lezer uit hoe hij in handen is gevallen van jeugdvriend Bob.
Dat Bobs motieven om de vriendschapsbanden na zoveel jaren weer aan te halen niet zo zuiver zijn, ligt er van begin af aan dik bovenop. Bob is jaloers op het artistieke succes van zijn oude schoolkameraad en nog steeds verliefd op hun wederzijdse jeugdliefde Carina, die destijds de voorkeur gaf aan Barend. Nu woont ze al jaren in Bulgarije. Bob maakt Bertrand wijs dat hij stervende is en haalt hem over naar Bulgarije te gaan om er de Oedipus-tragedie op te voeren met de lokale bevolking. Natuurlijk arrangeert hij het zo dat Carina een rol krijgt in het toneelproject.
In Bulgarije wordt Bertrand slachtoffer van maffia-achtige praktijken, tijdens een toneelrepetitie valt er een dode, het lijk moet worden verborgen etc. De gepassioneerde verwarring van Bertrand wordt op den duur aanstellerij en de soap waarin hij verzeild is geraakt, een klucht.
We lezen een brief, maar de roman heeft niet de vorm van een brief, dus waarom deze kunstgreep?
Mik met zijn roman past absoluut in het project met zijn acteur als hoofdpersoon, maar ook dit boek overtuigt niet echt omdat de Bertrand een aanstellerige zeur is.

Paarden zijn ook varkens - Guido van Heulendonk (Amsterdam: de Arbeiderspers, 1995)

De acteur Eduard Bottelaer woont vlakbij Gent. Zijn vriendin Helena gaat naar New York. Zij vraagt Bottelaer of hij in die drie weken dat ze in Amerika is willekeurig voorwerpen wil verzamelen. Boris, de vriend van Helena, zal dat in New York ook doen, zodat er een synthese tussen beide steden ontstond. Als ze terugkomt zal ze de voorwerpen selecteren en transformeren tot kunst.
Bottelaer is hopeloos verliefd op haar en gaat dan ook serieus om met haar bizarre opdracht. Hij raakt verzeild in de meest onverwachte situaties.
Maar helaas, er komt een brief van Helena. Ze blijft nog even in Amerika en ze stopt met het project.
Paarden en varkens zijn heel verschillende dieren, maar toch hebben ze heel veel gemeenschappelijk. Dat geldt volgens de hoofdpersoon van dit boek ook voor mensen. Hij zegt dat alle mensen anders, maar toch hetzelfde zijn. Ze hebben namelijk dezelfde problemen, wensen, denkbeelden enzovoort. De auteur vergelijkt dus paarden met varkens en zo ook mensen met elkaar.
Eduard is acteur dus het boek past in het project, maar ik vond zelf de hoofdpersoon dermate vervelend en met zichzelf bezig dat ik niet door het boek heen gekomen ben.

31 mei 2009

Ruled Britannia – Harry Turtledove (New York: Great American Library, 2002)

Harry Turtledove is een meester in het schrijven van alternatieve geschiedenis en dit boek is geen uitzondering. Shakespeare speelt in dit boek een hoofdrol als een bescheiden toneelschrijver. Zijn Engeland is een Engeland dat veroverd is door het Spanje van Philip II. Leden van een ondergrondse verzetsbeweging nemen contact met hem op. Zij willen Elizabeth I weer op de troon hebben en vragen Shakespeare een stuk te schrijven over Boudicca, een oude Iceni koningin die in de 1e eeuw na Chr. tegen de Romeinen rebelleerde. Zij hopen dat het opvoeren van een dergelijk stuk ervoor zal zorgen dat het verzet tegen de Spanjaarden zo groeit dat Britannië vrij zal komen.
De Spanjaarden willlen ook dat Shakespeare een stuk schrijft, maar dan ter meerdere eer en glorie van Philip II en de Spaanse verovering van Britannië.
Een beetje historische kennis is wel handig bij het lezen van dit boek. Er wordt veel met namen gestrooid. Ook is wat kennis van de stukken van Shakespeare wel handig: ‘As you like it’ wordt ‘If you like it’. ‘Love’s labour won’ of ‘Love’s labour lost’?

4 mei 2009

Something rotten - Jasper Fforde (London: New English Library, 2004)

Literair agente Thursday Next is in staat door tijd en fictie te reizen en is op jacht naar een invloedrijke misdadiger die uit een roman is ontsnapt.
Het boek zelf is hilarisch. Bijzonder grappig om te lezen hoe Thursday de wereld van de fictie herstelt van vreemde elementen die in boeken komen binnenvallen.
Het is wel ingewikkeld. Hamlet komt uit zijn stuk om uit te vinden hoe de mensen in de echte wereld over hem denken. Thursdays echtgenoot Landen is in 1947 door de Goliath corporation verwijderd uit de wereld, waardoor hij dus nooit heeft bestaan. Thursday heeft overigens nog wel haar zoon Friday die nu twee jaar oud is. Thursday moet bij de Goliath corporation vragen om haar man te herstellen in de tijd.
Verder is er ook nog Yorrick Kaine die premier is, maar door Thursday ervan wordt verdacht een romanfiguur te zijn. Hij heeft diverse merkwaardige wetten gemaakt en heeft ervoor gezorgd dat het hele land anti-Deens is. Hij zorgt ervoor dat er diverse moordaanslagen op Thursday worden gepleegd.
Croquet is een enorm populaire sport in deze merkwaardige wereld en Thursday wordt ongewild de manager van de Swindon Mallets die de Croquet Superhoop Final moeten winnen teneinde Armageddon te voorkomen.
Draad kwijt? Ja, dat was ik ook na ongeveer de helft van het boek. Het is wel absoluut de moeite waard om te lezen. Jasper Fforde heeft een goed leesbare stijl, en het is heel makkelijk om sympathie voor Thursday te krijgen.
De theaterconnectie is heel duidelijk in dit boek. De titel Something rotten, komt uit Hamlet 'Something is rotten in the state of Denmark' overigens uitgesproken door Marcellus en niet door Hamlet zoals vaak wordt gezegd.

Een koninkrijk voor een moord - Josephine Tey (Amsterdam: Arbeiderspers, 1977)

Josephine Tey heeft vijf romans geschreven met Scotland Yard inspecteur Alan Grant. In deze roman, 'Een koninkrijk voor een moord'(The daughter of time) is Grant in het ziekenhuis opgenomen en probeert met hulp van vele boeken en vrienden die voor hem research doen de puzzel van Koning Richard III op te lossen. Het boek speelt in de jaren vijftig van de twintigste eeuw, geen laptop met internet dus voor Alan Grant.
Richard III was slechts twee jaar koning van Engeland (1483-1485) en werd beschuldigd van de moord op zijn twee neefjes, de prinsen in de Tower. Hij overleed in 1485 bij de slag van Bosworth en werd opgevolgd door Henry Tudor, die als Henry VII de troon besteeg. Door Tudorschrijvers onder andere Thomas More, werd hij omschreven als misvormd, hetgeen als bewijs werd gezien van een slecht karakter. Ook wordt hij als veel ouder voorgesteld dan hij in werkelijkheid was. In tegenwoordige tijd wordt dit als misleiding gezien. More maakte diepe indruk op William Shakespeare die zijn Richard III op diens geschiedenis van Engeland baseerde. Hij was 32 toen hij overleed, maar wordt in films gespeeld door veel oudere acteurs. Portretten laten een oudere man zien.
Er is een duidelijke theaterconnectie. Shakespeare's beeld van Richard III speelt een belangrijke rol in deze roman. Grants vriendin is actrice. De belangrijkste researcher voor Grant is de verloofde van een actrice.

25 maart 2009

Sleep of death – Philip Gooden (London: Robinson, 2000)

Een nieuw deel in de Nick Revill serie van Philip Gooden. De 17e-eeuwse acteur sluit zich aan bij de Chamberlain’s men van William Shakespeare himself, de groep speelt in het gloednieuwe Globe Theatre. Revill moet onder andere een klein rolletje in Hamlet spelen, dat op dat moment net geschreven is.
Revill ontmoet de familie Eliot. De vader van William Eliot is vermoord, zijn moeder is vrij snel na zijn dood hertrouwd met de broer van haar overleden man. Ziedaar Hamlet in de bewoonde wereld. Nick ziet de overeenkomsten al snel.
Nick wordt door William Eliot uitgenodigd in zijn huis te komen wonen, hetgeen goed komt, omdat hij door een ongelukje net zijn kamer is uitgegooid. Hij moet de moord gaan onderzoeken en ontdekt tot zijn schrik dat de aanwijzingen op een gegeven moment wijzen naar Shakespeare. Gelukkig loopt het anders af, maar daarvoor mag iedereen het boek zelf gaan lezen.

24 maart 2009

Angel - Barbara Taylor Bradford (New York: Ballantine Books, 1993)

Een groep mensen, bevriend geraakt in hun tienerjaren, blijft elkaar vinden in hun volwassen jaren. Centrum van de groep is Rosalind Madigan, de 'Angel' van de titel, een Oscar winnende kostuum-ontwerpster. Haar broer Kevin krijgt een relatie met Nell, de beste vriendin van Rosalind. Rosie werkt samen met Gavin Ambrose, een Oscarwinnende acteur. Zij werkt veel met hem samen. Beiden zijn getrouwd en hebben slechte huwelijken, zij met een egocentrische Franse aristocraat, hij met een Amerikaanse die een verhouding heeft met een senator. Rosie krijgt een relatie met een beroemde zanger die een obsessie voor haar krijgt.
Hun huwelijken lopen op het zelfde moment mis, maar het duurt nog het hele boek voor alles goed afloopt en ze elkaar vinden.
Een leuk tussendoortje.

14 maart 2009

Laat me maar - Dolf de Vries (Amsterdam: Leopold, 1993)

De 18-jarige Boukje herleest haar dagboek dat ze op dertienjarige leeftijd is begonnen. Toen was ze een puber die met haar ouders en haar leven overhoop lag. Nu kan ze er evenwichtiger op terugkijken. Het dagboek is ze begonnen omdat een schrijver die op haar school op bezoek kwam vertelde dat je schrijven moest zien als praten met papier, iets dat ze nodig had met een egocentrische vader en een moeder die wel lief was, maar haar niet volledig begreep. Ze werd zelfs uit huis geplaatst.

We leren veel kennen van Boukje, ook van de passie die ze als dertienjarige ontdekt en waardoor ze haar problemen tijdelijk kon ontvluchten, en dat is toneel. Eerst komt ze in een schoolproductie terecht waar ze haar ei kwijt kan, vervolgens zorgt haar leraar ervoor dat ze bij een amateurtoneelgroep terecht komt, waar ze in 'Ons stadje' van Thornton Wilder speelt. Het belangrijkste voor haar is wel dat ze ineens gewaardeerd wordt. Haar moeder en broer en zus zijn wild enthousiast over haar prestaties. Haar vader vindt het minder, maar het blijkt dat hij jaloers is omdat ze in het middelpunt van belangstelling staat.
Het boek eindigt met haar inschrijving bij een toneelschool.
Voor de doelgroep: pubers tussen de twaalf en de achttien een juweel van een boekje.

13 maart 2009

The cloud machinery - Christopher Whyte (London: Gollancz, 2000)


Het theater van St Hyginus in Venetië gaat heropenen na zeven jaar gesloten te zijn geweest. De jonge homoseksuele musicus Domenico zal de opera's die opgevoerd gaan worden, dirigeren. Domenico en zijn minnaar Rodolfo ontdekken de halfgekke castrato Angelo Colombani in een kamer met een machine die gebruikt wordt in het theater . Deze wolkenmachine faalde zeven jaar eerder en dit leidde tot de sluiting van het theater.
In het theater is het testament van Goffredo Negri verborgen. Negri is een charlatan die diezelfde nacht zeven jaar geleden de dochter van een Napolitaanse prins ontvoerde.
Ik heb het boek niet uit kunnen krijgen, boeide me gewoon niet genoeg. Maar Domenico is uiteindelijk degene die ervoor zorgt dat het testament tevoorschijn komt en de prinses weer boven water komt.
Een boek uitermate geschikt voor deze lijst omdat het grotendeels in het theater speelt.

16 februari 2009

Carol Goodman - The sonnet lover (2007)

Rose Asher geeft Engels, om precies te zijn Renaissance dichtkunst op Hudson College in New York. Een van haar studenten, een veelbelovende filmmaker, geeft haar een sonnet dat 400 jaar eerder is geschreven. Vervolgens komt hij om het leven bij een val van een balkon. Er wordt geoordeeld dat hij zelfmoord heeft gepleegd. Rose gaat vervolgens naar Italië, de film van de student wordt uitgewerkt naar een volledige film. Haar taak is meer sonnetten te vinden die bewijzen dat William Shakespeare in Italië is geweest. Ze komt op La Civetta, een huis dat in het bezit is van een Engelsman die dat huis aan Hudson College wil geven, maar eerst moeten er nog diverse dingen gebeuren waaronder een proces waarin het bezit van het huis wordt betwist. Er valt zelfs nog een dode.
Theater wordt er gelukkig met de haren bijgesleept, de studenten die in het huis aanwezig zijn spelen een uitvoering van Romeo en Julia. Het boek is goed geschreven en meeslepend.
Rose's zoektocht naar de sonnetten van Ginevra de Laura, een jonge vrouw die is verkracht door de eerste eigenaar van het huis, brengt haar ook terug naar Engeland, waar ze bewijzen vindt dat William Shakespeare de eerste geliefde is geweest van Ginevra en zelfs de vader was van haar kind. Hetzelfde kind dat naar Italië werd gebracht door Ginevra's vader en onder de bescherming van haar verkrachter werd gebracht, als zijnde zijn eigen kind.
De uitkomst van het hele verhaal is anders dan je eerst denkt. Goede detective, je wordt op het verkeerde been gebracht.

25 januari 2009

Aanvullingen

Tegengekomen toen ik op zoek was naar andere dingen:

Seth Rudetsky: Broadway Nights: A Romp of Life, Love, and Musical Theatre

Marc Acito: Attack of the Theater People

Barbara Taylor Bradford – The triumph of Katie Byrne (2001)

Wederom knippen en plakken, maar als ik de recensies mag geloven is lezen ook niet echt nodig.
Als Katie Byrne zeventien is, weet ze het zeker: ze wil actrice worden, en in Broadway op de planken staan. Met haar hartsvriendinnen Carly en Denise repeteert ze in een oude schuur dagenlang Shakespeare. Ze zijn alledrie mooi en getalenteerd, maar voor Katie lijkt een gouden toekomst weggelegd.
Op een avond slaat hun geluk echter aan scherven als Denise en Carly worden aangevallen. Katie is dan al vertrokken uit de schuur. Denise wordt vermoord, en Carly raakt in coma. Katie besluit hun theaterdroom toch waar te maken, voor zichzelf en voor haar vriendinnen.
Tien jaar later - de nachtmerrie van die avond achtervolgt haar nog altijd - staat de sierlijke actrice inderdaad in New York op de planken, uitverkoren voor een hoofdrol. Ook de liefde lacht haar toe.
Maar Katie zal zich eerst van het gruwelijke verleden moeten bevrijden...
Het eerste gedeelte van het boek vormt de beschrijving van de aanslag en het vinden van de daders, het tweede gedeelte wijdt zich aan Katie´s zieleroerselen.
Doorsnee Barbara Taylor Bradford dus.

Belinda Alexandra – Wild lavender (2004)

Door tijdgebrek gedwongen: een geknipte en geplakte bespreking van een boek dat uiteindelijk niet echt wilde boeien.
Het is zelfs ietwat buiten het project, aangezien deze dame niet eens acteert, maar zingt.
Het is het verhaal van Simone Fleurier die op haar veertiende na de onverwachte dood van haar vader, van huis in de Provence naar Marseille wordt gestuurd om daar dienstmeisje te worden. Haar vader heeft een lavendel boerderij. Ze wordt dienstmeisje bij haar tante, één van de huurders is Camille Casal, een ster uit de ‘music hall’. Camille zorgt ervoor dat Simone in het theater terecht komt. Ze krijgt een carrière als zangeres die haar naar Parijs en Berlijn brengt.
Zij ontwikkelt haar bijzondere talenten en op een dag is ze de ster van Parijs. De mannen in haar leven dragen haar op handen. Wanneer nazi-troepen haar geliefde stad bezetten, moet Simone een keuze maken. Ze besluit haar ziel nooit te zullen verkopen en gaat in het verzet.

18 januari 2009

Ben nog bezig

Gedwongen door tijdgebrek, Kerst, Nieuwjaar, sport, drukke werkzaamheden, tekst leren en andere interessante boeken, schiet het niet echt op met het project Theater en romans. Over een krappe week is de deadline van Haghespel, hetgeen een prachtige gelegenheid zou zijn om wat boekbesprekingen te plaatsen, ware het niet dat ik gewoon niets heb.
Op de plank liggen: Belinda Alexandra, Wild lavender, ben gekomen tot p. 248 van de 526 zonder dat er noemenswaardig vooruitgang in het verhaal is. Ligt dus al een tijdje op de vensterbank.
Marc Acito: Hoe ik mijn collegegeld betaalde: een roman over seks, diefstal, vriendschap en musicals. Schijnt wel heel grappig te zijn, maar is ook nog niet gelezen.
Barbara Taylor Bradford, The triumph of Katie Byrne. Bradford is overbekend als schrijfster van boeken over sterke vrouwen die alle tegenslagen overwinnen en dit zal ook wel een aardige wezen, maar nee, ook nog niet aan toegekomen.

Het zal in de nieuwe Haghespel dus wel weer geen stukje worden.