Arthur Japin - De klank van sneeuw (2006)

Arthur Japin speelde diverse rollen voor radio en televisie en op toneel bij onder andere Toneelgroep Centrum en de Theaterunie. Ook zong hij een kleine rol bij de Nederlandse Opera. In 1987 stopte hij met acteren en begon met schrijven. In 1996 brak hij echt door met het verhaal over twee Afrikaanse prinsjes die in het negentiende-eeuwse Nederland als Hollanders werden opgevoed, de roman De zwarte met het witte hart. Zijn roman Een schitterend gebrek werd bekroond met de Libris Literatuurprijs. Het boekenweekgeschenk 2006 De grote wereld was van zijn hand.
De klank van sneeuw is geen roman, maar twee novellen over muziek en theater. Zien en gezien worden. De vrouwelijke hoofdpersonen spelen en worstelen met de consequenties van het bekeken worden en het jezelf tentoonstellen.
Dooi gaat over de zangeres die jaren lang niet gezongen heeft, maar dan ingaat op de uitnodiging van haar broer een kerst-oratorium te komen zingen. Ze overnacht in een volautomatisch hotel, in de kamer naast haar logeert een man die ze door een gat in de wand kan zien. Het verhaal is op een afstandelijke manier geschreven waardoor je geen band krijgt met de vrouw.
Zeep gaat over de actrice die - om haar zelfvertrouwen hoog te houden - een rol accepteert in het artistiek ongelooflijk verantwoorde stuk van haar vriend. Normaal speelt ze in een soap. De vriend is onuitstaanbaar, maar natuurlijk zeer aantrekkelijk.
Beide novellen hebben een open einde. Goed geschreven en goed leesbaar.

15 Theaterverhalen (1989)

15 theaterverhalen, uitgegeven door het Theater Instituut Nederland, toen (1989) nog Nederlands Theater Instituut geheten.
Verhalen van J. Bernlef, Herman Pieter de Boer, Ethel Portnoy, Ward Ruyslinck, Remco Campert, Jenny Pisuisse, Maartje Luccioni, Henk Romijn Meijer, K. Schippers, Simon Carmiggelt, Adriaan van Dis, Jaap Harten, Kester Freriks, J.M.A. Biesheuvel en Harry Mulisch.
In de verhalen en romanfragmenten komt het thema theater in de meest brede zin van het woord aan de orde.
Leuk boekje, de opbrengst was toendertijd bestemd voor de activiteiten van het Theater Instituut bestemd.
Mijn absolute favoriet is het verhaal van Herman Pieter de Boer: Totaaltheater, over de heer Maggi die voor alles en nog wat bijnamen verzint, maar niet voor het totaaltheater van dochter Ina die in een experimenteel stuk in haar blote niksje mag acteren.
Het enige dat nog rest is een naam voor hemzelf: Piet Preuts