Het derde seizoen alweer van #50books en ik heb besloten te smokkelen. In 2014 heeft @drspee prachtige vragen gesteld en van een aantal heb ik beginnetjes staan. Ik wilde ze keurig in volgorde beantwoorden. Nou, dat ga ik dus smokkelen. De reden daarvoor is de prachtige vraag die op deze geweldige zonnige zondagochtend is gesteld.
Wat zijn de problemen waar jij last van hebt als boekenwurm?
Ik lees heel veel fantasy, ik kan me helemaal verliezen in dit soort boeken. Al vanaf het begin kan ik me ergeren aan schrijvers die denken, “kom, we zullen er eens een extra deel bij stoppen”.
David Eddings, de schrijver door wie ik op fantasy ben gevallen: de Belgariad, vijf delen, eerste deel in 1983 uitgekomen, vijfde en laatste deel in 1987. Wat doet de man? Hij begint een nieuwe serie met dezelfde personages, de Malloreon, eerste deel in 1987 uitgekomen, laatste deel in 1991. Mijn ongeduld was zo groot dat die laatste er staat in een afwijkend formaat, geen kleine pocket, maar een grote pocket.
Schrijvers waarbij het volstrekt niet duidelijk is hoeveel delen het worden: in dat kader ben ik blij dat ik nooit aan Robert Jordan ben begonnen. Waar zit die man nu? Deel 12 of zo?
Eileen Wilks heb ik me wel aan gewaagd, haar Lupi-serie: deel 10 ligt in de kast en is al gelezen. En ik heb al gezien dat ik er eentje achterloop.
Schrijvers die zich niet aan hun belofte houden: in die hoek zit Diana Gabaldon, wiens Outlander reeks nu een tv-serie is geworden. Leek vijf delen te worden, deel acht ligt nu klaar om gelezen te worden, maar ja, eigenlijk moet ik de hele serie weer lezen omdat ik de helft ben vergeten. Saillant detail, de serie verhuisde bij American Book Center in Den Haag in de loop der jaren van de fictie-afdeling naar de afdeling romances.
Overigens kan het ook omgekeerd. Brent Weeks, schrijver van de Night Angel Trilogy, die zich keurig aan zijn belofte hield: drie boeken. Goedzo Brent. Alleen jammer dat ik aan het eind van het derde deel een bijzonder onvoldaan gevoel overhield vanwege alle losse eindjes die op zijn zachtst gezegd waren afgeraffeld. Daar had Brent van mij rustig nog een deel aan mogen wijden.
Genoeg ergernissen voor deze prachtige zondag. Ik ga genieten van het mooie weer.
#50books is in 2013 begonnen door @petepel, in 2014 voortgezet door @drspee en in 2015 weer overgenomen door @petepel
8 maart 2015
2 februari 2015
Terugblik en vooruitzicht
Ik had me voorgenomen een jaaroverzicht te schrijven, maar zoals wel meer gebeurt, het verhaal stond in de steigers en is daar een paar dagen weken in blijven staan. Dan maar een vooruitblik.
Bloggen
Mijn voornemen voor 2014: meer bloggen. Dat was aan het begin van het jaar toen ik nog werkeloos was en al mijn inspiratie in het schrijven van sollicitatiebrieven en cv’s gooide. Inspiratie? What’s that? Dat gebeurde dus niet.
Ook het feit dat ik op 1 mei weer fulltime als informatiespecialist kon beginnen, hielp niet. Ik werkte fulltime, kwam thuis en zakte op de bank en werkte en kwam thuis en zakte op de bank… Moet ik nog doorgaan? Nooit geweten dat het zoveel energie kost om weer te werken, ik had anderhalf jaar thuis gezeten, uitgezonderd dan de maanden dat ik een vrijwillige klus had.
Eindresultaat van een jaar bloggen: acht postjes (8) waarvan vijf voor #50books, dit jaar door drspee verzorgd. Voornemen voor 2015: ietsje meer bloggen.
Lezen
Ik was aan het eind van 2013 bij Goodreads gestart waar ze iets heel leuks hebben. Een Goodreads challenge die ik voor 2014 op 50 boeken had gezet, maar dat bleek wat optimistisch. De eindstand was 16 boeken waarvan minstens 5 in mijn vakantie gelezen. Voor de rest: geen puf.
Voor 2015 ga ik die challenge op 20 zetten, ietsje realistischer.
Haghespel
Haghespel is het amateurtoneelblad waar ik al jaren hoofdredacteur van ben. Begin 2014 was het blad overgegaan op een pdf-uitgave die per mail rondgestuurd werd. Het was ineens een stuk rustiger, niet meer op zondagmiddag een mailtje van de man die de lay-out verzorgde: Ali, ik heb twee bladzijdes leeg. Tien pagina’s, zestien pagina’s, het kon allemaal, wat een rust.
Na veertien jaar recensies schrijven wordt het wel moeilijk om uit te drukken waarom een voorstelling goed is of slecht. Daar wil ik dus eigenlijk mee stoppen. Maar aangezien er maar twee andere redacteuren zijn die recensies schrijven, moeten er mensen bij komen. Zeker aangezien mijn beide collega-redacteuren luitjes zijn die af en toe te streng overkomen.
En de rest van 2015? Ietsje meer tijd voor mezelf? Het probleem is alleen dat er nog steeds maar 24 uur in een dag gaan en er zoveel leuke dingen zijn, boeken, bios, toneel, schrijven, sporten. Keuzes, keuzes.
Tot slot een wijze uitspraak van mezelf: het jaar wordt wat je er zelf van maakt.
Bloggen
Mijn voornemen voor 2014: meer bloggen. Dat was aan het begin van het jaar toen ik nog werkeloos was en al mijn inspiratie in het schrijven van sollicitatiebrieven en cv’s gooide. Inspiratie? What’s that? Dat gebeurde dus niet.
Ook het feit dat ik op 1 mei weer fulltime als informatiespecialist kon beginnen, hielp niet. Ik werkte fulltime, kwam thuis en zakte op de bank en werkte en kwam thuis en zakte op de bank… Moet ik nog doorgaan? Nooit geweten dat het zoveel energie kost om weer te werken, ik had anderhalf jaar thuis gezeten, uitgezonderd dan de maanden dat ik een vrijwillige klus had.
Eindresultaat van een jaar bloggen: acht postjes (8) waarvan vijf voor #50books, dit jaar door drspee verzorgd. Voornemen voor 2015: ietsje meer bloggen.
Lezen
Ik was aan het eind van 2013 bij Goodreads gestart waar ze iets heel leuks hebben. Een Goodreads challenge die ik voor 2014 op 50 boeken had gezet, maar dat bleek wat optimistisch. De eindstand was 16 boeken waarvan minstens 5 in mijn vakantie gelezen. Voor de rest: geen puf.
Voor 2015 ga ik die challenge op 20 zetten, ietsje realistischer.
Haghespel
Haghespel is het amateurtoneelblad waar ik al jaren hoofdredacteur van ben. Begin 2014 was het blad overgegaan op een pdf-uitgave die per mail rondgestuurd werd. Het was ineens een stuk rustiger, niet meer op zondagmiddag een mailtje van de man die de lay-out verzorgde: Ali, ik heb twee bladzijdes leeg. Tien pagina’s, zestien pagina’s, het kon allemaal, wat een rust.
Na veertien jaar recensies schrijven wordt het wel moeilijk om uit te drukken waarom een voorstelling goed is of slecht. Daar wil ik dus eigenlijk mee stoppen. Maar aangezien er maar twee andere redacteuren zijn die recensies schrijven, moeten er mensen bij komen. Zeker aangezien mijn beide collega-redacteuren luitjes zijn die af en toe te streng overkomen.
En de rest van 2015? Ietsje meer tijd voor mezelf? Het probleem is alleen dat er nog steeds maar 24 uur in een dag gaan en er zoveel leuke dingen zijn, boeken, bios, toneel, schrijven, sporten. Keuzes, keuzes.
Tot slot een wijze uitspraak van mezelf: het jaar wordt wat je er zelf van maakt.
29 december 2014
#50books vraag 13: veel, vooral veel
#50books vraag 13: Hebben verschillende boeken bij jou verschillende plekken of hebben al je boeken één vaste plek?
Ik heb een boekenhuis, ik probeer het wel enigszins in de hand te houden, maar de praktijk is toch wel dat in elke kamer boeken te vinden zijn. Een grote boekenkast en een kleinere in de woonkamer, een boekenkast in de slaapkamer en een boekenkast in de rommelkamer.
Natuurlijk wel allemaal netjes verdeeld. De boekenkast in de rommelkamer is gevuld met toneelteksten die ik in de loop der jaren heb verzameld, plus boeken over toneel, alle meisjesboeken die ik nog heb, bijvoorbeeld Leny Saris, wie heeft dat niet gelezen zou ik willen zeggen. Ik heb mijn reisgidsen daar gezet en de programmaboekjes van alle musicals en toneelstukken die ik heb gezien.
De boekenkast in de slaapkamer: vrijwel volledig gevuld met Engelse fantasy en science fiction boeken. Grijp ik regelmatig in om ook te herlezen.Op mijn nachtkastje natuurlijk ook boeken, waar ik ’s avonds een greep uit doe. Dat is ook de vaste plaats van mijn eareader, de uitkomst voor mensen met ruimtegebrek: ongeveer 130 boeken op dat ding.
De grote boekenkast in de woonkamer: non-fictie, ik heb geschiedenis gestudeerd, dus er staan nogal wat oude studieboeken. Verder staat daar ook de uitgebreide serie romans over de jaren verzameld.
De kleine boekenkast in de woonkamer: de enorme verzameling nog niet gelezen boeken. Ik geef toe het is een beetje uit de hand gelopen. Ik kan erg slecht een boekhandel uitlopen zonder iets te kopen. En dat laat zich hier zien.
Grote voordeel van een ereader? De verzameling ongelezen boeken is niet te zien.
#50Books was een initiatief van Peter Pellenaars wat dit jaar is overgenomen door http://www.drspee.nl/. Vraag 13 uit deze #50books-serie staat daar:
http://www.drspee.nl/50books-vraag-13/
Ik heb een boekenhuis, ik probeer het wel enigszins in de hand te houden, maar de praktijk is toch wel dat in elke kamer boeken te vinden zijn. Een grote boekenkast en een kleinere in de woonkamer, een boekenkast in de slaapkamer en een boekenkast in de rommelkamer.
Natuurlijk wel allemaal netjes verdeeld. De boekenkast in de rommelkamer is gevuld met toneelteksten die ik in de loop der jaren heb verzameld, plus boeken over toneel, alle meisjesboeken die ik nog heb, bijvoorbeeld Leny Saris, wie heeft dat niet gelezen zou ik willen zeggen. Ik heb mijn reisgidsen daar gezet en de programmaboekjes van alle musicals en toneelstukken die ik heb gezien.
De boekenkast in de slaapkamer: vrijwel volledig gevuld met Engelse fantasy en science fiction boeken. Grijp ik regelmatig in om ook te herlezen.Op mijn nachtkastje natuurlijk ook boeken, waar ik ’s avonds een greep uit doe. Dat is ook de vaste plaats van mijn eareader, de uitkomst voor mensen met ruimtegebrek: ongeveer 130 boeken op dat ding.
De grote boekenkast in de woonkamer: non-fictie, ik heb geschiedenis gestudeerd, dus er staan nogal wat oude studieboeken. Verder staat daar ook de uitgebreide serie romans over de jaren verzameld.
De kleine boekenkast in de woonkamer: de enorme verzameling nog niet gelezen boeken. Ik geef toe het is een beetje uit de hand gelopen. Ik kan erg slecht een boekhandel uitlopen zonder iets te kopen. En dat laat zich hier zien.
Grote voordeel van een ereader? De verzameling ongelezen boeken is niet te zien.
#50Books was een initiatief van Peter Pellenaars wat dit jaar is overgenomen door http://www.drspee.nl/. Vraag 13 uit deze #50books-serie staat daar:
http://www.drspee.nl/50books-vraag-13/
#50books vraag 11
#50books vraag 11: Welk boek heb je gelezen en had enorme impact maar bleek later bij herlezing anders dan je dacht?
Verslonden heb ik ze, de boeken van Alistair Maclean. Mijn vader, fervent lezer, was lid van Boek en Plaat en bestelde ze regelmatig, waarop ik ze natuurlijk ook las. Allemaal in het Nederlands trouwens, mijn vader las geen Engels. Geweldig vond ik ze. Grootse avonturen, de hoofdpersonen allemaal mannen die behoorlijk cynisch konden zijn. De wereld in gevaar, of een klein stukje wereld zoals de Golden Gate brug in San Francisco, in “The Golden Gate” uit 1976. Wonderlijk dat mensen zoveel kon overkomen en dat ook nog allemaal konden navertellen.
De beste boeken die ik van hem heb gelezen zijn beide oorlogsverhalen, “HMS Ulysses” (1955) en “South by Java Head” (1958).
Een paar maanden geleden kreeg ik “Komplot in Californië” (Goodbye California) weer in handen. Bij het wijkcentrum waar ik elke week repeteer met mijn toneelvereniging hebben ze een paar boekenkasten staan met boeken die iedereen mag lenen. Ik nam hem mee met het idee dat het de volgende week weer daar in de kast zou staan.
Het ligt hier nog. Niet doorheen te komen. Onsympatieke hoofdpersonen waar je niet voor gaat, proza waar je tenen van gaan krullen en een volslagen onwaarschijnlijke plot. Is dat nou waar ik aan verslaafd was toen ik jong was? Ik ben tot bladzijde 230 gekomen in de hoop dat er nog wat van de magie terugkwam, maar ik ben toch bang dat het volgende week weer in die kast in het wijkcentrum gezet wordt. En dan komt het echt niet in mijn Goodreadslijst terecht, zelfs al haal ik daar bij lange na niet mijn 50 boeken voor 2014. Dat was wat te optimistisch.
#50Books was een initiatief van Peter Pellenaars wat dit jaar is overgenomen door http://www.drspee.nl/. Vraag 11 uit deze #50books-serie staat daar:
http://www.drspee.nl/50books-vraag-11/
Verslonden heb ik ze, de boeken van Alistair Maclean. Mijn vader, fervent lezer, was lid van Boek en Plaat en bestelde ze regelmatig, waarop ik ze natuurlijk ook las. Allemaal in het Nederlands trouwens, mijn vader las geen Engels. Geweldig vond ik ze. Grootse avonturen, de hoofdpersonen allemaal mannen die behoorlijk cynisch konden zijn. De wereld in gevaar, of een klein stukje wereld zoals de Golden Gate brug in San Francisco, in “The Golden Gate” uit 1976. Wonderlijk dat mensen zoveel kon overkomen en dat ook nog allemaal konden navertellen.
De beste boeken die ik van hem heb gelezen zijn beide oorlogsverhalen, “HMS Ulysses” (1955) en “South by Java Head” (1958).
Een paar maanden geleden kreeg ik “Komplot in Californië” (Goodbye California) weer in handen. Bij het wijkcentrum waar ik elke week repeteer met mijn toneelvereniging hebben ze een paar boekenkasten staan met boeken die iedereen mag lenen. Ik nam hem mee met het idee dat het de volgende week weer daar in de kast zou staan.
Het ligt hier nog. Niet doorheen te komen. Onsympatieke hoofdpersonen waar je niet voor gaat, proza waar je tenen van gaan krullen en een volslagen onwaarschijnlijke plot. Is dat nou waar ik aan verslaafd was toen ik jong was? Ik ben tot bladzijde 230 gekomen in de hoop dat er nog wat van de magie terugkwam, maar ik ben toch bang dat het volgende week weer in die kast in het wijkcentrum gezet wordt. En dan komt het echt niet in mijn Goodreadslijst terecht, zelfs al haal ik daar bij lange na niet mijn 50 boeken voor 2014. Dat was wat te optimistisch.
#50Books was een initiatief van Peter Pellenaars wat dit jaar is overgenomen door http://www.drspee.nl/. Vraag 11 uit deze #50books-serie staat daar:
http://www.drspee.nl/50books-vraag-11/
3 september 2014
#50books: wat zijn jouw ideale leesomstandigheden
Wegdromend op de bank kom ik er achter dat het misschien wel tijd is voor vakantie, ik droom letterlijk weg en zit op het strand…
Met een rots als rugleuning, zittend op een badhanddoek, petje tegen het verbranden, zonnebril op mijn neus, e-reader op schoot, met de hele voorraad boeken die ik heb bewaard voor de vakantie. Af en toe heen en weer lopen en kijken of er ergens nog visjes zwemmen in een poel tussen de rotsen. Boodschappen in een megagrote Franse supermarkt, lekkere dingetjes voor het eten aanschaffen. Elke avond rummikubben of is het rummikuppen? Verder ook nog lezen en mijn eigen voorraad opmaken. Wat is het leven een stuk rustiger geworden met een e-reader. Vroeger was mijn grootste probleem tijdens de vakantie, hoe neem ik voldoende boeken mee, en zijn het er echt wel voldoende? Paniek! Dat maakt de omstandigheden wat minder.
Nee, de ideale omstandigheden weet ik wel, Quiberon, strand, zonnetje, windje erbij, af en toe golfjes kijken.
Ik maak mezelf wakker met mijn snurken, nog even…
PS: we gaan met de auto :)
#50Books was een initiatief van Peter Pellenaars wat dit jaar is overgenomen door @drspee. Vraag 9 uit deze #50books-serie staat hier.
Met een rots als rugleuning, zittend op een badhanddoek, petje tegen het verbranden, zonnebril op mijn neus, e-reader op schoot, met de hele voorraad boeken die ik heb bewaard voor de vakantie. Af en toe heen en weer lopen en kijken of er ergens nog visjes zwemmen in een poel tussen de rotsen. Boodschappen in een megagrote Franse supermarkt, lekkere dingetjes voor het eten aanschaffen. Elke avond rummikubben of is het rummikuppen? Verder ook nog lezen en mijn eigen voorraad opmaken. Wat is het leven een stuk rustiger geworden met een e-reader. Vroeger was mijn grootste probleem tijdens de vakantie, hoe neem ik voldoende boeken mee, en zijn het er echt wel voldoende? Paniek! Dat maakt de omstandigheden wat minder.
Nee, de ideale omstandigheden weet ik wel, Quiberon, strand, zonnetje, windje erbij, af en toe golfjes kijken.
Ik maak mezelf wakker met mijn snurken, nog even…
PS: we gaan met de auto :)
#50Books was een initiatief van Peter Pellenaars wat dit jaar is overgenomen door @drspee. Vraag 9 uit deze #50books-serie staat hier.
28 april 2014
#50books: van welk boek moest je huilen?
Mijn eerste reactie: daar heb ik er wel een paar van. Ik kan best wel meeleven met droevige verhalen. Met film is het ook erg. Als er iemand gaat huilen op het scherm, ga ik meedoen.
Eén boek staat voor mij met stip bovenaan en dat is Schoolidyllen van Top Naeff. Het is een boek dat in 1900 voor het eerst werd gepubliceerd. Ik heb een redelijk nieuwe druk, maar de tekst op DBNL laat zien dat taal verandert in de loop van de tijd.
Jet van Marle heeft geen ouders meer, alleen een broer. Ze woont bij haar oom en tante. Ze is dik bevriend met Jeanne, de zusjes Lien en Noes en Maud. Het leven van vijf meisjes van rond de 16 jaar oud is 114 jaar geleden heel anders dan tegenwoordig. Top Naeff beschrijft het dagelijks leven op school en thuis met veel humor.
Het huilmoment? Is het een grote spoiler als ik van een boek van 114 jaar oud vertel wat er gebeurt met Jet? Zijn er nog mensen die dit boek niet gelezen hebben? Stoppen met lezen dan.
Jet wordt ziek. Wat ze heeft is me na tig keer lezen nog niet duidelijk geworden. Het is wel duidelijk dat ze hard ziek is en tenslotte ook overlijdt. Het huilmoment? Wanneer haar vriendinnen voor de laatste keer afscheid van haar nemen. Ze overlijdt op haar verjaardag, 2 december, 17 jaar oud.
#50Books was een initiatief van Peter Pellenaars wat dit jaar is overgenomen door http://www.drspee.nl/. Vraag 8 uit deze #50books-serie staat daar.
Eén boek staat voor mij met stip bovenaan en dat is Schoolidyllen van Top Naeff. Het is een boek dat in 1900 voor het eerst werd gepubliceerd. Ik heb een redelijk nieuwe druk, maar de tekst op DBNL laat zien dat taal verandert in de loop van de tijd.
Jet van Marle heeft geen ouders meer, alleen een broer. Ze woont bij haar oom en tante. Ze is dik bevriend met Jeanne, de zusjes Lien en Noes en Maud. Het leven van vijf meisjes van rond de 16 jaar oud is 114 jaar geleden heel anders dan tegenwoordig. Top Naeff beschrijft het dagelijks leven op school en thuis met veel humor.
Het huilmoment? Is het een grote spoiler als ik van een boek van 114 jaar oud vertel wat er gebeurt met Jet? Zijn er nog mensen die dit boek niet gelezen hebben? Stoppen met lezen dan.
Jet wordt ziek. Wat ze heeft is me na tig keer lezen nog niet duidelijk geworden. Het is wel duidelijk dat ze hard ziek is en tenslotte ook overlijdt. Het huilmoment? Wanneer haar vriendinnen voor de laatste keer afscheid van haar nemen. Ze overlijdt op haar verjaardag, 2 december, 17 jaar oud.
#50Books was een initiatief van Peter Pellenaars wat dit jaar is overgenomen door http://www.drspee.nl/. Vraag 8 uit deze #50books-serie staat daar.
20 april 2014
Zondag 20 april, een verkennende fietstocht
Op 1 mei ga ik beginnen in mijn nieuwe baan. Het is in Leidschendam, ietsje verder dan mijn oude baan, maar ik wil wel gaan fietsen, want dat is iets wat ik in de werkloze tijd heb gemist. Vandaag was het mooi weer en ben ik de route gaan verkennen. En van het verslag van vandaag maak ik mijn eerste plog.
Het is de laatste dagen toch wel koud geweest, dus jasje aan, sjaal om, zonnebril, mp3-speler mee.
De route voert me ook door de Grote Marktstraat heen. De boel wordt links en rechts verbouwd en de bestrating wordt vernieuwd, hetgeen tijd mag worden, maar het is eigenlijk niet handig met al die verbouwingen.
De Bezuidenhoutseweg, volop groen, mooi fietspad, rijden maar. Ik heb hier wel even mijn sjaal afgedaan want het was echt niet koud meer.
Boom had er wel zin in en had verse takken.
Hier kwam ik erachter dat ik ietsje te ver was doorgefietst.
Gearriveerd, maar aangezien ik er niet zeker van ben dat nieuwe werkgever het kantoor op de foto wil hebben, hier een foto van de heg voor het gebouw. Het jasje ging nu ook maar uit, want het was warm en ik had het warm.
En als je dan de goede route terugneemt, kom je ook door dat leuke parkje met dit trekvlot. Het is een leuk woord, maar noem je dat zo?
Ik kom ook langs het Centraal Station waar deze leuke zebraklok staat. CS is precies halverwege op de route.
Weer thuis met 27 km achter de kiezen, mijn benen voelden dat wel ja. Een zonnige selfie.
18 maart 2014
Blogspiratie
De maandagse #blogpraat van 17 maart ging over onder andere inspiratie: heel veel lijstjes kwamen langs, heel veel tips staan nu bij mijn favoriete tweets en verder... Ja, verder...
Dat kost nog even moeite.
Rond de jaarwisseling 13-14 heb ik een wandeling op het strand in Kijkduin gemaakt, het was winderig, koud en lekker en ik kwam thuis met een titel voor een blog: Uitwaaien en opnieuw beginnen. De titel staat in een document, er staan wat puntjes bij en verder niets...
Ik heb al tijden moeite met bloggen, writer's block om het maar zo te noemen. Ik heb wel ideeën, noteer ze, heb vervolgens wel één of twee zinnen en dan blijft het weer hangen.
Het waarom van de writer's block is me bekend. Door mijn werkzoekende status moet ik al mijn inspiratie, creativiteit en mooi gecomponeerde volzinnen in cv's en sollicitatiebrieven gooien, er blijft geen energie over voor een blog. Ja, natuurlijk, werk zoeken is ook een goed onderwerp voor een blog, maar daar ben ik toch wat terughoudend mee. Mijn toekomstige werkgever leest vast mee en dan is het ineens geen toekomstige werkgever meer.
Ik schrijf wel, in Haghespel bijvoorbeeld, het amateurtoneelblad waar ik al jaren hoofdredacteur van ben. Blogswijze hebben initiatieven als #50books bij mij wel voor iets meer activiteit gezorgd. In 2013 heb ik aan zes van de vijftig vragen meegedaan, maar durf even niet te zeggen hoeveel vragen er in klad zijn gebleven. Dit jaar heb ik er tot nu toe eentje gedaan en staat er een in de klad (die over de huilboeken).
Verder blog ik voor Talentplus, een vereniging voor hoogopgeleide 45+ werkzoekenden over de activiteiten van de vereniging, die blogs zijn op Mindz.com geplaatst, maar de laatste over het Netwerkcafé is op mijn eigen blog gepubliceerd.
Als ik naar statistieken ga kijken, kan ik het wel laten overigens. In 10 jaar bloggen heb ik 142 stukjes geproduceerd, waarbij 2009 mijn topjaar was: 33 blogs, in 2005 heb ik zelfs helemaal niets geproduceerd. Leescijfers gaan we het niet eens over hebben, want sommige blogs zijn alleen door mij gelezen.
Waarom ben ik gaan bloggen? Uitproberen, zoals ik zoveel nieuwe media heb uitgeprobeerd, sommigen zijn uit mijn systeem, anderen zijn blijven hangen, zoals twitter en bloggen. Ik heb het heel lang als een soortkladblok werkblog beschouwd voor Haghespel, waarin ik artikelen plaatste die later, eventueel bewerkt in het blad geplaatst werden. Het waren niet alleen boeknotities over boeken die op de een of andere manier over toneel gingen, maar ook artikelen over de geschiedenis van het Haagse amateurtoneel. Drie hobby's in één verenigd: toneel, geschiedenis en bloggen.
Ik blijf het benutten als werkblog, maar er gaat meer op komen, te beginnen met dit filosofische ding, waarvan ik denk ik de enige ben die er nog een rode draad in ziet. Als het helpt met mijn writer's block, is het nog nuttig ook.
Dat kost nog even moeite.
Rond de jaarwisseling 13-14 heb ik een wandeling op het strand in Kijkduin gemaakt, het was winderig, koud en lekker en ik kwam thuis met een titel voor een blog: Uitwaaien en opnieuw beginnen. De titel staat in een document, er staan wat puntjes bij en verder niets...
Ik heb al tijden moeite met bloggen, writer's block om het maar zo te noemen. Ik heb wel ideeën, noteer ze, heb vervolgens wel één of twee zinnen en dan blijft het weer hangen.
Ik schrijf wel, in Haghespel bijvoorbeeld, het amateurtoneelblad waar ik al jaren hoofdredacteur van ben. Blogswijze hebben initiatieven als #50books bij mij wel voor iets meer activiteit gezorgd. In 2013 heb ik aan zes van de vijftig vragen meegedaan, maar durf even niet te zeggen hoeveel vragen er in klad zijn gebleven. Dit jaar heb ik er tot nu toe eentje gedaan en staat er een in de klad (die over de huilboeken).
Verder blog ik voor Talentplus, een vereniging voor hoogopgeleide 45+ werkzoekenden over de activiteiten van de vereniging, die blogs zijn op Mindz.com geplaatst, maar de laatste over het Netwerkcafé is op mijn eigen blog gepubliceerd.
Als ik naar statistieken ga kijken, kan ik het wel laten overigens. In 10 jaar bloggen heb ik 142 stukjes geproduceerd, waarbij 2009 mijn topjaar was: 33 blogs, in 2005 heb ik zelfs helemaal niets geproduceerd. Leescijfers gaan we het niet eens over hebben, want sommige blogs zijn alleen door mij gelezen.
Waarom ben ik gaan bloggen? Uitproberen, zoals ik zoveel nieuwe media heb uitgeprobeerd, sommigen zijn uit mijn systeem, anderen zijn blijven hangen, zoals twitter en bloggen. Ik heb het heel lang als een soort
Ik blijf het benutten als werkblog, maar er gaat meer op komen, te beginnen met dit filosofische ding, waarvan ik denk ik de enige ben die er nog een rode draad in ziet. Als het helpt met mijn writer's block, is het nog nuttig ook.
11 maart 2014
Netwerkcafé Den Haag 6 maart 2014
Donderdag 6 maart was het zover, de negende editie van het Netwerkcafé, dit maal in de foyer van De Nieuwe Regentes. Het is een gebouw met geschiedenis, meerdere mensen vertelden me dat ze er zwemles hadden gekregen. Ik als import-Hagenaar overigens niet en ken het theater van de keer dat ik zelf in de kleine zaal heb gespeeld.
De inleiding werd gegeven door één van de organisatoren, Barbara Christiaanse. Het thema van de middag was personal branding, een onderwerp dat ons werd aangeboden door Frank en Frank. Frank Middendorp was zonder microfoon uitstekend te verstaan en gaf een geheel eigen presentatie over personal branding waarbij hij diverse mensen genoeg uit de tent lokte om zichzelf te verkopen. Creativiteit is volgens hem nodig om jezelf te verkopen. Hij was daar in ieder geval uitstekend toe in staat. Zijn motto is ‘Let’s be Frank’.
Frank Minderman was voor mij minder overtuigend. Zijn verhaal bestond uit tien tips voor een sterke personal branding die hij toelichtte. Hij kreeg kritische geluiden uit de zaal, omdat zijn nadruk meer leek te liggen op het uiterlijk dan op de inhoud. Al met al, waren het twee heel verschillende presentaties die misschien beter omgewisseld hadden kunnen worden. Frank Middendorp nam de zaal over, Frank Minderman liet zijn presentatie overnemen door de zaal.
Na de beide Franken was er ruimte voor een netwerkoefening waarbij iedereen een vraag mocht verzinnen. De bedoeling was deze te stellen en er vervolgens een ja of een nee op te krijgen. Bij een ja kunnen er kaartjes uitgewisseld worden, bij een nee mocht je doorgaan naar de volgende persoon. Een oefening die uitstekend lukte gezien de geanimeerde gesprekken en het feit dat de aanwijzingen van organisator Barbara absoluut niet meer opgevolgd werden. Een geslaagde netwerkmiddag!
Het Netwerkcafé Den Haag wordt elke eerste donderdag van de maand gehouden.
De inleiding werd gegeven door één van de organisatoren, Barbara Christiaanse. Het thema van de middag was personal branding, een onderwerp dat ons werd aangeboden door Frank en Frank. Frank Middendorp was zonder microfoon uitstekend te verstaan en gaf een geheel eigen presentatie over personal branding waarbij hij diverse mensen genoeg uit de tent lokte om zichzelf te verkopen. Creativiteit is volgens hem nodig om jezelf te verkopen. Hij was daar in ieder geval uitstekend toe in staat. Zijn motto is ‘Let’s be Frank’.
Frank Minderman was voor mij minder overtuigend. Zijn verhaal bestond uit tien tips voor een sterke personal branding die hij toelichtte. Hij kreeg kritische geluiden uit de zaal, omdat zijn nadruk meer leek te liggen op het uiterlijk dan op de inhoud. Al met al, waren het twee heel verschillende presentaties die misschien beter omgewisseld hadden kunnen worden. Frank Middendorp nam de zaal over, Frank Minderman liet zijn presentatie overnemen door de zaal.
Na de beide Franken was er ruimte voor een netwerkoefening waarbij iedereen een vraag mocht verzinnen. De bedoeling was deze te stellen en er vervolgens een ja of een nee op te krijgen. Bij een ja kunnen er kaartjes uitgewisseld worden, bij een nee mocht je doorgaan naar de volgende persoon. Een oefening die uitstekend lukte gezien de geanimeerde gesprekken en het feit dat de aanwijzingen van organisator Barbara absoluut niet meer opgevolgd werden. Een geslaagde netwerkmiddag!
Het Netwerkcafé Den Haag wordt elke eerste donderdag van de maand gehouden.
26 januari 2014
#50books: meerdere boeken tegelijk lezen
#50books: Meerdere boeken door elkaar lezen: doen of niet doen?
Zolang ik kan lezen, ben ik in meerdere boeken tegelijk bezig. Iets waar een vriendin van me ongelooflijk verbaasd over is, elke keer als ze de stapels boeken in mijn huis ziet. Maar ja, wat ik wil lezen hangt ook heel erg af van de stemming waarin ik ben. Soms heb ik het gewoon nodig om in een boek gesleurd te worden, en dat lukt niet met elk boek. Wat het dit jaar een beetje gecompliceerd maakt, komt door twee dingen. Het eerste is dat ik besloten had om in ieder geval naast fictie ook non-fictie te lezen. Dat leest wat minder snel, maar ook de niet gelezen non-fictie groeide de pan uit in mijn boekenkast. Goodreads was de tweede factor, ik kwam erachter dat er een reading challenge was. Vermoedelijk al voor de zoveelste keer, maar voor mij was het nieuw. Ik heb mijn reading challenge voor 2014 op 50 boeken gezet, velen vonden dat ambitieus, maar met mijn leespatroon moet het te doen zijn.
Als ik nu mijn woonkamer in kijk, zie ik in de vensterbank twee boeken liggen. Eén van Eileen Wilks, een boek uit een serie waar ik verslingerd aan ben en dus meteen aan ben begonnen toen het binnen kwam. Het andere boek is van Ken Follett, The Pillars of the Earth, een boek waarvan ik al jaren vind dat ik het een keer moet lezen. Ik ben in beide boeken bezig. Enigszins verstopt in de stapel ligt een boek dat al weken met me is meegegaan in de trein, namelijk Great House van Nicole Krauss. Dat is een lastige, het is namelijk eigenlijk wel een mooi boek, maar je moet redelijk geconcentreerd zijn om het te lezen en ik heb de neiging een treinboek in mijn tas te laten en het alleen in de trein te lezen. Als ik dan een tijdje niet reis, ben ik de helft vergeten. Onderop de eerste non-fictie waar ik me dit jaar op gestort heb: Juliana & Bernhard van Cees Fasseur.
Ik ben nog steeds in de woonkamer waar op de tafel ook weer vier boeken liggen, in één ben ik bezig, maar het boeit me niet zo. Drie ervan zijn toegevoegd aan de non-fictie boeken die gelezen gaan worden. Daar ben ik dus nog niet in bezig.
In de woonkamer staat ook de boekenkast waar alle papieren ongelezen boeken in staan. Sommige jaren geleden al gekocht. Ik heb zat voorraad voor dit jaar.
Lopend naar de slaapkamer vind ik op mijn nachtkastje een stapeltje, maar deze boeken moeten makkelijk te lezen zijn. 's Avonds ben ik niet meer zo geconcentreerd. Raymond Feist ligt dus hier, dat herlees ik, dus als het een tijdje blijft liggen, geeft dat niet. Mijn ereader ligt hier ook, daar zit namelijk ook een groeiend aantal flutromannetjes in die ook makkelijk te lezen zijn. Een ereader is leuk, want heel veel boeken, maar ik vergeet makkelijk dat ik hier ook nog leuke dingen op heb staan. Ook de ereader gaat wel eens mee de trein in, ik ben dus aan diverse boeken begonnen, maar nog niet verder in gegaan.
Optellend kom ik tot ongeveer acht boeken waarin ik gelijktijdig aan het lezen ben. Geen problemen mee als rechtgeaard leesbeest.
Doen of niet doen? Dat moet je zelf weten, ik ben er heel goed in, stort me rustig weer in een boek dat ik een week of nog langer heb laten liggen. Je mag je er rustig over verbazen, geeft niet. Andere mensen kunnen het niet.
#50Books was een initiatief van Peter Pellenaars wat dit jaar is overgenomen door DrsPee. Vraag 4 uit deze #50books-serie staat daar.
Zolang ik kan lezen, ben ik in meerdere boeken tegelijk bezig. Iets waar een vriendin van me ongelooflijk verbaasd over is, elke keer als ze de stapels boeken in mijn huis ziet. Maar ja, wat ik wil lezen hangt ook heel erg af van de stemming waarin ik ben. Soms heb ik het gewoon nodig om in een boek gesleurd te worden, en dat lukt niet met elk boek. Wat het dit jaar een beetje gecompliceerd maakt, komt door twee dingen. Het eerste is dat ik besloten had om in ieder geval naast fictie ook non-fictie te lezen. Dat leest wat minder snel, maar ook de niet gelezen non-fictie groeide de pan uit in mijn boekenkast. Goodreads was de tweede factor, ik kwam erachter dat er een reading challenge was. Vermoedelijk al voor de zoveelste keer, maar voor mij was het nieuw. Ik heb mijn reading challenge voor 2014 op 50 boeken gezet, velen vonden dat ambitieus, maar met mijn leespatroon moet het te doen zijn.
Als ik nu mijn woonkamer in kijk, zie ik in de vensterbank twee boeken liggen. Eén van Eileen Wilks, een boek uit een serie waar ik verslingerd aan ben en dus meteen aan ben begonnen toen het binnen kwam. Het andere boek is van Ken Follett, The Pillars of the Earth, een boek waarvan ik al jaren vind dat ik het een keer moet lezen. Ik ben in beide boeken bezig. Enigszins verstopt in de stapel ligt een boek dat al weken met me is meegegaan in de trein, namelijk Great House van Nicole Krauss. Dat is een lastige, het is namelijk eigenlijk wel een mooi boek, maar je moet redelijk geconcentreerd zijn om het te lezen en ik heb de neiging een treinboek in mijn tas te laten en het alleen in de trein te lezen. Als ik dan een tijdje niet reis, ben ik de helft vergeten. Onderop de eerste non-fictie waar ik me dit jaar op gestort heb: Juliana & Bernhard van Cees Fasseur.
Ik ben nog steeds in de woonkamer waar op de tafel ook weer vier boeken liggen, in één ben ik bezig, maar het boeit me niet zo. Drie ervan zijn toegevoegd aan de non-fictie boeken die gelezen gaan worden. Daar ben ik dus nog niet in bezig.
In de woonkamer staat ook de boekenkast waar alle papieren ongelezen boeken in staan. Sommige jaren geleden al gekocht. Ik heb zat voorraad voor dit jaar.
Lopend naar de slaapkamer vind ik op mijn nachtkastje een stapeltje, maar deze boeken moeten makkelijk te lezen zijn. 's Avonds ben ik niet meer zo geconcentreerd. Raymond Feist ligt dus hier, dat herlees ik, dus als het een tijdje blijft liggen, geeft dat niet. Mijn ereader ligt hier ook, daar zit namelijk ook een groeiend aantal flutromannetjes in die ook makkelijk te lezen zijn. Een ereader is leuk, want heel veel boeken, maar ik vergeet makkelijk dat ik hier ook nog leuke dingen op heb staan. Ook de ereader gaat wel eens mee de trein in, ik ben dus aan diverse boeken begonnen, maar nog niet verder in gegaan.
Optellend kom ik tot ongeveer acht boeken waarin ik gelijktijdig aan het lezen ben. Geen problemen mee als rechtgeaard leesbeest.
Doen of niet doen? Dat moet je zelf weten, ik ben er heel goed in, stort me rustig weer in een boek dat ik een week of nog langer heb laten liggen. Je mag je er rustig over verbazen, geeft niet. Andere mensen kunnen het niet.
#50Books was een initiatief van Peter Pellenaars wat dit jaar is overgenomen door DrsPee. Vraag 4 uit deze #50books-serie staat daar.
13 oktober 2013
Geschiedenis van het Haagse amateurtoneel
Wat een verhaal op een blog al niet te weeg kan brengen. Op 18 augustus 2009 schreef ik een artikel over de Haagse Canon en de toneelcompetitie op mijn blog dat ook in het augustusnummer van Haghespel werd gepubliceerd. Dat artikel werd in 2013 gelezen door Frans van Rooij, die voor het Haags Gemeentearchief een website beheert over Haagse ontspannings-, sport- en muziekverenigingen. Hierin wordt geprobeerd de geschiedenis van de verenigingen te geven, een overzicht van documentatiemateriaal en zo veel mogelijk fotomateriaal te tonen.
Er zijn zo'n 450 Haagse amateurtoneelverenigingen geïdentificeerd, maar slechts van zes verenigingen heeft het archief ook groepsfoto's in de collecties: Campanula, Eendracht en Vriendschap, Haags Jeugdtheater, Ons Doel, St Agnes en Visie. Van de laatste groep vrij veel.
En daar komt natuurlijk de grote vraag. Het Gemeentearchief wil graag weten of er fotocollecties bestaan met betrekking tot de Haagse toneelverenigingen en of verenigingen bereid zouden (scans van) fotomateriaal aan het Gemeentearchief beschikbaar te stellen.
Op de website www.haagseverenigingen.nl is te zien welke verenigingen allemaal in het archief zitten. Filter hier op categorie ‘toneel’ en er komen 447 resultaten tevoorschijn van Haagse toneelverenigingen.
Ook op Facebook is het Gemeentearchief actief.
Bijdragen voor de website kunnen opgestuurd worden naar Haags Gemeentearchief, Antwoordnummer 1011, 2506 WB Den Haag
Goede scans van de foto's (tenminste 300 dpi) kunnen naar E‑mailadres: haagseverenigingen@denhaag.nl gestuurd worden.
Voor nadere inlichtingen kunt u bellen met Frans van Rooijen, 070-3537019 of 3537013
Er zijn zo'n 450 Haagse amateurtoneelverenigingen geïdentificeerd, maar slechts van zes verenigingen heeft het archief ook groepsfoto's in de collecties: Campanula, Eendracht en Vriendschap, Haags Jeugdtheater, Ons Doel, St Agnes en Visie. Van de laatste groep vrij veel.
En daar komt natuurlijk de grote vraag. Het Gemeentearchief wil graag weten of er fotocollecties bestaan met betrekking tot de Haagse toneelverenigingen en of verenigingen bereid zouden (scans van) fotomateriaal aan het Gemeentearchief beschikbaar te stellen.
Op de website www.haagseverenigingen.nl is te zien welke verenigingen allemaal in het archief zitten. Filter hier op categorie ‘toneel’ en er komen 447 resultaten tevoorschijn van Haagse toneelverenigingen.
Ook op Facebook is het Gemeentearchief actief.
Bijdragen voor de website kunnen opgestuurd worden naar Haags Gemeentearchief, Antwoordnummer 1011, 2506 WB Den Haag
Goede scans van de foto's (tenminste 300 dpi) kunnen naar E‑mailadres: haagseverenigingen@denhaag.nl gestuurd worden.
Voor nadere inlichtingen kunt u bellen met Frans van Rooijen, 070-3537019 of 3537013
De beroemde eerste zin
#50books is een initiatief van @petepel. Hij stelt iedere week een vraag over een boek die je naar eigen inzicht mag beantwoorden.
Vraag 40: Hoe belangrijk is de eerste zin van een boek en welke goede voorbeelden ken je?
Ik hou van kabbelboeken. Van die boeken die geschikt zijn voor regenachtige zondagen. Open slaan en in één ruk uit lezen, boeken met een zekere cadans erin. Die beginzinnen zijn dan belangrijk. Als tiener ging ik vaak naar de bibliotheek en in mijn pogingen mooie boeken te vinden, las ik dan vaak die eerste pagina, die eerste zin. Als die zin niet beviel ging het boek de kast weer in. Beviel het wel, dan ging het boek mee naar huis en las ik het compleet. Vaak had ik dan al minstens een hoofdstuk gelezen voordat ik de bibliotheek uit was gelopen. Een paar toppertjes zijn me altijd bij gebleven. Dat waren de meesterwerken die ik al drie keer had geleend uit de bibliotheek voordat ik het zelf aanschafte.
Mijn lievelingskabbelboek: R.F. Delderfield, Al de dagen van mijn leven (To Serve Them all my Days) de levensgeschiedenis van David Powlett-Jones, leraar op een afgelegen school in Exmar in de periode tussen de twee Wereldoorlogen. Met een openingszin die precies het karakter van het boek beschrijft: ‘De conducteur in Exeter had hem gewaarschuwd dat hij in Dulverton over moest stappen op de trein die in westelijke richting naar station Bamfylde Bridge reed, het eindpunt dat zich het dichtst bij de school bevond, maar hij had er niet bij gezegd dat hij een uur op zijn trein zou moeten wachten.’
Nog zo’n kabbelboek, Betty Smith, Er groeit een boom in Brooklyn (A Tree grows in Brooklyn). Een boek waarvan de cadans me is bijgebleven, maar niet de volledige inhoud, die moet ik ook weer herlezen. Hier was het niet zozeer de openingszin als de openingsalinea die me pakte: ‘Vredig was een woord, dat je op Brooklyn, New York, kon toepassen. Vooral in de zomer van 1912. Wellicht was het woord somber beter op zijn plaats. Het sloeg echter niet op het gedeelte van Brooklyn, dat Williamsburg heette. Er waren nog wel andere liefelijk en prachtig klinkende beschrijvingen te vinden, als je dat wilde, maar deze pasten nu eenmaal niet bij Brooklyn. Vredig was er het enige goede woord voor, vooral op een Zaterdagmiddag in de zomer.’
Eén topper van een openingszin heeft er voor gezorgd dat ik bijna alle boeken van deze schrijver heb aangeschaft. Ik heb het in #50books al een keer eerder gehad over deze man.
Ik moet wel bekennen dat ik hiermee smokkel, er kwam nog een complete proloog vóór die openingszin. ‘The first thing the boy Garion remembered was the kitchen at Faldor’s farm.’ Het was de openingszin van Pawn of Prophecy. David Eddings heeft wat teweeg gebracht met die openingszin. Ik ben er een enorme fantasyliefhebber door geworden.
Vraag 40: Hoe belangrijk is de eerste zin van een boek en welke goede voorbeelden ken je?
Ik hou van kabbelboeken. Van die boeken die geschikt zijn voor regenachtige zondagen. Open slaan en in één ruk uit lezen, boeken met een zekere cadans erin. Die beginzinnen zijn dan belangrijk. Als tiener ging ik vaak naar de bibliotheek en in mijn pogingen mooie boeken te vinden, las ik dan vaak die eerste pagina, die eerste zin. Als die zin niet beviel ging het boek de kast weer in. Beviel het wel, dan ging het boek mee naar huis en las ik het compleet. Vaak had ik dan al minstens een hoofdstuk gelezen voordat ik de bibliotheek uit was gelopen. Een paar toppertjes zijn me altijd bij gebleven. Dat waren de meesterwerken die ik al drie keer had geleend uit de bibliotheek voordat ik het zelf aanschafte.
Mijn lievelingskabbelboek: R.F. Delderfield, Al de dagen van mijn leven (To Serve Them all my Days) de levensgeschiedenis van David Powlett-Jones, leraar op een afgelegen school in Exmar in de periode tussen de twee Wereldoorlogen. Met een openingszin die precies het karakter van het boek beschrijft: ‘De conducteur in Exeter had hem gewaarschuwd dat hij in Dulverton over moest stappen op de trein die in westelijke richting naar station Bamfylde Bridge reed, het eindpunt dat zich het dichtst bij de school bevond, maar hij had er niet bij gezegd dat hij een uur op zijn trein zou moeten wachten.’
Nog zo’n kabbelboek, Betty Smith, Er groeit een boom in Brooklyn (A Tree grows in Brooklyn). Een boek waarvan de cadans me is bijgebleven, maar niet de volledige inhoud, die moet ik ook weer herlezen. Hier was het niet zozeer de openingszin als de openingsalinea die me pakte: ‘Vredig was een woord, dat je op Brooklyn, New York, kon toepassen. Vooral in de zomer van 1912. Wellicht was het woord somber beter op zijn plaats. Het sloeg echter niet op het gedeelte van Brooklyn, dat Williamsburg heette. Er waren nog wel andere liefelijk en prachtig klinkende beschrijvingen te vinden, als je dat wilde, maar deze pasten nu eenmaal niet bij Brooklyn. Vredig was er het enige goede woord voor, vooral op een Zaterdagmiddag in de zomer.’
Eén topper van een openingszin heeft er voor gezorgd dat ik bijna alle boeken van deze schrijver heb aangeschaft. Ik heb het in #50books al een keer eerder gehad over deze man.
Ik moet wel bekennen dat ik hiermee smokkel, er kwam nog een complete proloog vóór die openingszin. ‘The first thing the boy Garion remembered was the kitchen at Faldor’s farm.’ Het was de openingszin van Pawn of Prophecy. David Eddings heeft wat teweeg gebracht met die openingszin. Ik ben er een enorme fantasyliefhebber door geworden.
18 september 2013
Over stoelen en luchtkokers in de Koninklijke Schouwburg
‘Levenslang theater’ van David Mamet
Gezien dinsdag 17 september in de Koninklijke Schouwburg
De hele zomer heb ik de Koninklijke Schouwburg op twitter gevolgd, normaal is een theater in de zomer erg rustig met twitter, niet deze zomer. De KS was aan een opknapbeurt toe en tweette daar druk over met bijbehorende foto’s. De stoelen zijn vervangen waarbij de zichtlijnen werden geoptimaliseerd, de oorspronkelijke plafondverlichting is in ere hersteld en de vloerbedekking is vernieuwd. Een foto van die vernieuwing liet mij tweeten wat de man in de foto eigenlijk aan het doen was. De KS antwoordde dat de man gaten in de vloerbedekking aan het snijden was voor de luchtkokers. Verder dacht ik er niet meer over na tot ik een Direct Message (DM) kreeg, of ik even wilde mailen als ik de vernieuwde zaal wilde zien. Het resultaat: twee vrijkaarten voor een try-out van ‘Levenslang theater’ met Eric en Beau Schneider, een voorstelling die ik toch al wilde zien, benieuwd als ik was naar de interactie tussen vader en zoon.
Gisteravond was het zover: stoelen: check. Vloerbedekking: check. Zichtlijnen: check. Plafondverlichting: check. Vader en zoon Schneider: check.
Het verhaal: een oude en een jonge acteur gunnen het publiek een blik achter de schermen van het theater. Ze praten in hun kleedkamer over de voorstelling, over andere acteurs en over elkaar. Typische acteursgesprekken vol humor, jaloezie, ijdelheid en twijfel, waarin Beau de jonge, niet zo zelfverzekerde acteur speelt en Eric de oudere ervaren acteur. Een stuk waar zeker Eric even in moest komen, maar een 78-jarige acteur mag van mij af en toe even twijfelen aan zijn tekst. De rest van het stuk boeide mij, je zag het groeiproces bij de jonge acteur en het minder worden en bijna over de top heen gaan van de oude acteur. De nieuwe stoelen en de vloerbedekking waren al snel vergeten. Zoon Beau Schneider speelde goed, zijn zelfverzekerdheid groeide, niet alleen in zijn rol, maar ook in zijn spel. Hij is vooral bekend van ‘Goede tijden, slechte tijden’ dat ik nooit zie, dus ik was niet besmet met het GTST-virus. Een deel van het publiek duidelijk wel, dat waren heel jonge mensen die deels voor het eerst in het theater kwamen.
De conversatie van de twee ongeveer twintigjarige Beau-fans achter ons was onvergetelijk: “Is dit nou hét theater?” “Nee, dit is een theater, de Koninklijke Schouwburg.” “Wat is dan hét theater?” “Misschien het Circustheater. Daar gaan de meeste mensen heen.”
Ach, als ze door GTST naar een theater gaan, is dat alleen maar goed.
Gezien dinsdag 17 september in de Koninklijke Schouwburg
De hele zomer heb ik de Koninklijke Schouwburg op twitter gevolgd, normaal is een theater in de zomer erg rustig met twitter, niet deze zomer. De KS was aan een opknapbeurt toe en tweette daar druk over met bijbehorende foto’s. De stoelen zijn vervangen waarbij de zichtlijnen werden geoptimaliseerd, de oorspronkelijke plafondverlichting is in ere hersteld en de vloerbedekking is vernieuwd. Een foto van die vernieuwing liet mij tweeten wat de man in de foto eigenlijk aan het doen was. De KS antwoordde dat de man gaten in de vloerbedekking aan het snijden was voor de luchtkokers. Verder dacht ik er niet meer over na tot ik een Direct Message (DM) kreeg, of ik even wilde mailen als ik de vernieuwde zaal wilde zien. Het resultaat: twee vrijkaarten voor een try-out van ‘Levenslang theater’ met Eric en Beau Schneider, een voorstelling die ik toch al wilde zien, benieuwd als ik was naar de interactie tussen vader en zoon.
Gisteravond was het zover: stoelen: check. Vloerbedekking: check. Zichtlijnen: check. Plafondverlichting: check. Vader en zoon Schneider: check.
Het verhaal: een oude en een jonge acteur gunnen het publiek een blik achter de schermen van het theater. Ze praten in hun kleedkamer over de voorstelling, over andere acteurs en over elkaar. Typische acteursgesprekken vol humor, jaloezie, ijdelheid en twijfel, waarin Beau de jonge, niet zo zelfverzekerde acteur speelt en Eric de oudere ervaren acteur. Een stuk waar zeker Eric even in moest komen, maar een 78-jarige acteur mag van mij af en toe even twijfelen aan zijn tekst. De rest van het stuk boeide mij, je zag het groeiproces bij de jonge acteur en het minder worden en bijna over de top heen gaan van de oude acteur. De nieuwe stoelen en de vloerbedekking waren al snel vergeten. Zoon Beau Schneider speelde goed, zijn zelfverzekerdheid groeide, niet alleen in zijn rol, maar ook in zijn spel. Hij is vooral bekend van ‘Goede tijden, slechte tijden’ dat ik nooit zie, dus ik was niet besmet met het GTST-virus. Een deel van het publiek duidelijk wel, dat waren heel jonge mensen die deels voor het eerst in het theater kwamen.
De conversatie van de twee ongeveer twintigjarige Beau-fans achter ons was onvergetelijk: “Is dit nou hét theater?” “Nee, dit is een theater, de Koninklijke Schouwburg.” “Wat is dan hét theater?” “Misschien het Circustheater. Daar gaan de meeste mensen heen.”
Ach, als ze door GTST naar een theater gaan, is dat alleen maar goed.
6 september 2013
Jack McDevitt – Time travelers never die (New York : Ace Books, 2010)
Wetenschapper Michael Shelborne verdwijnt op mysterieuze wijze en zijn zoon Shel ontdekt dat zijn vader een tijdreisapparaat heeft uitgevonden. Hij gaat met zijn vriend, taalkundige Dave Dryden, op zoek naar zijn vader en maakt daarvoor vele tijdreizen.
Tijdreizen is aantrekkelijk, want je kan aanwezig zijn bij alle grote en kleine momenten in de wereldgeschiedenis. Dat is ook precies hetgene dat Shel en Dave doen, even makkelijk als anderen op vakantie gaan, springen ze door de tijd en zijn onder andere getuige van de beroemde ‘I Have a Dream’ speech van Martin Luther King.
Ze maken sprongen van honderden jaren in de tijd, maar ook sprongetjes van een minuut en daarin wordt het boek wat overdadig. Op een gegeven moment weet je werkelijk niet meer, wie nu waar is, of op welke moment in de tijd. Ga maar eens nadenken over de praktische dingen van zo’n tijdreis en je beseft dat het niet mogelijk is, er moeten miljoenen tijden naast elkaar bestaan om het mogelijk te maken. Ik blijf fan van Geordi Laforge (Star Trek Next Generation) die tijdens zo’n discussie zei: ‘This is precisely why time travel gives me nosebleeds’.
Gelukkig gaat dit blog niet over boeken met een Science Fiction tintje, maar over boeken waarin toneel wordt betrokken. Shel en Dave gaan namelijk terug naar de oudheid waar ze in de bibliotheek van Alexandrië de complete collectie toneelstukken van Sophocles bestuderen. Van Sophocles zijn welgeteld zeven tragedies en één saterspel overgebleven, terwijl de overlevering vermeldt dat hij 123 toneelstukken heeft geschreven. Ze brengen stukken terug naar het heden en sturen dit naar een vrouwelijke wetenschapper die één van de stukken zelfs laat opvoeren. Amusant genoeg dus voor een plekje op dit blog.
Tijdreizen is aantrekkelijk, want je kan aanwezig zijn bij alle grote en kleine momenten in de wereldgeschiedenis. Dat is ook precies hetgene dat Shel en Dave doen, even makkelijk als anderen op vakantie gaan, springen ze door de tijd en zijn onder andere getuige van de beroemde ‘I Have a Dream’ speech van Martin Luther King.
Ze maken sprongen van honderden jaren in de tijd, maar ook sprongetjes van een minuut en daarin wordt het boek wat overdadig. Op een gegeven moment weet je werkelijk niet meer, wie nu waar is, of op welke moment in de tijd. Ga maar eens nadenken over de praktische dingen van zo’n tijdreis en je beseft dat het niet mogelijk is, er moeten miljoenen tijden naast elkaar bestaan om het mogelijk te maken. Ik blijf fan van Geordi Laforge (Star Trek Next Generation) die tijdens zo’n discussie zei: ‘This is precisely why time travel gives me nosebleeds’.
Gelukkig gaat dit blog niet over boeken met een Science Fiction tintje, maar over boeken waarin toneel wordt betrokken. Shel en Dave gaan namelijk terug naar de oudheid waar ze in de bibliotheek van Alexandrië de complete collectie toneelstukken van Sophocles bestuderen. Van Sophocles zijn welgeteld zeven tragedies en één saterspel overgebleven, terwijl de overlevering vermeldt dat hij 123 toneelstukken heeft geschreven. Ze brengen stukken terug naar het heden en sturen dit naar een vrouwelijke wetenschapper die één van de stukken zelfs laat opvoeren. Amusant genoeg dus voor een plekje op dit blog.
Abonneren op:
Posts (Atom)